martes, 19 de julio de 2011

Tribus urbanas: Pijañáns

De vez en cando no universo producense mesturas que pese o absurdas e incoherentes que parezan dan a sobrevivir e ata a triunfar, casos coma este son a da pizza con piña, o agrotechno ou a da tribu urbana da que falerei hoxe e que deambula por tódolos pobos galegos (especialmente se estes teñen discotecas ou discopubs): o pijañán.

Os pijañáns son o punto intermedio entre os típicos pijos de cidade de toda a vida con os ghañáns de aldea tradicional, e como tal a súa presenza dáse no punto intermedio entre estas dúas aglomeracións de poboación, o pobo grande, aínda que a veces véselles migrando a locais selectos dentro de cidades (bares de bachata e de ligoteo vario na súa maioría).

Cos pijos comparten unha necesidade básica, a de alardear de todo o que posúen, que sempre será de marca, ou polo menos iso é o que che intentan vender, porque o pijañán gusta de pasear polos rastros a ver se atopa falsificación cribles coas que presumir cheo de si mesmo. Co coche dáse aínda un fenómeno máis raro, porque pese a ter tartanas que case se aproveitarían máis para carros de bois que para conducir, eles ven nelas grandes carrocerías que deben tunear para amosalas a humanidade. E aquí teñoq ue admitir algo, tunean menos hortera cós canis, o cal significan que teñen algo de gusto  e dignidade, tampouco moito, pero algo.

Cos ghañáns teñen en común, unha atracción polas orquestras e as discotecas/discopubs onde poñan bachata e similares; xa que para ambos bailar significa arriamarse o máis posible as saias das raparigas que probablemente sairán arrepíadas. Tamén as dúas especies sinten atracción hacia as festas gastronómicas e mitíns onde haxa barra libre e comida de ghratís.

Agora os datos básicos para poder recoñecer a un destes especímenes:
Sexo: o igual que os ghañáns, son sempre varóns
Procedencia:Pobos grandes (Ordes, Carballo, Cambados, Sanxenxo, etc..)
Traballo: Chaíñas (descargador de cocaína para os que non son da costa), outros oficios ilegais.
Aficións: Bachata, Tuning, Fariña, mitíns do PP

................................................

Castellano:

De vez en cuando  en el universo se producen mezclas que pese a lo absurdas e incoherentes que pareezcan sobreviven e incluso triunfan, casos como este son el de la pizza con piña, el agrotechno o el de la tribu urbana de la que hoy hablaré y que deambula por todos los pueblos gallegos (especialmente si estes tienen discotecas o discopubs): el pijañán.

Los pijañanes son el punto intermedio entre los típicos pijos de ciudad de toda la vida con los gañanes de aldea tradicional, y como tal au presencia se da en punto intermedio entre estas dos aglomeraciones de personas, el pueblo grande, aúnque que a veces se les puede ver migrando a locales selectos dentro de ciudades (bares de bachata y de ligoteo vario mayormente).

Con los pijos comparten una necesidad básica, la de alardear de todo lo que poseen, que siempre será de marca, o por lo menos eso es lo que intentan vender, porque el pijañán ama pasear por los mercadillos a ver si encuentra falsificaciones creíbles con las que presumir enchido de orgullo. Con coche se da un fenómeno aún más raro, porque pese a tener tartanas que habrían aprovechado mejor para carros que para conducir, ellos ven grandes carrocerías que deben tunear para enseñárselas a la humanidad. Y aquí tengo que admitir algo, tunean menos hortera que los canis, lo cual significa que tienen algo de buen gusto y dignidad, tampoco mucha, pero algo.

Con los ghañáns tienen en común una atracción por las orquestas populares y las discotecas/discopubs donde ponen bachata osimilares; ya que para ambos bailar significa arriamar la cebolleta lo mas posible a  chavalas que los más probable es que salgan espantadas. Tamnbén las dos especies sienten atracción hacia las fiestas gastronómicas y los mitíens d onde hay barra libre y comida de gratís.


Ahora los datos básicos para poder reconocer a uno destes especímenes:
Sexo: al igual que los gañanes, son siempre varones
Procedencia:Pueblos grandes (Ordes, Carballo, Cambados, Sanxenxo, etc..)
Trabajo: Chaíñas (descargador de cocaína para los que no sean de la costa), otros oficios ilegales.
Aficións: Bachata, tuning, harina, mitines del PP

lunes, 11 de julio de 2011

Chamando a tódalas unidades

Non se enganen co título do artigo, non, non me convertín en Garda cívil neste tempo sen actualizar, nin fun vitima de ningún roubo, nin tampouco partecipei en ningún e se o Deán da Catedral de Santiago vos di o contrario e que está mentindo de maneira vil, que me ten envexa porque eu teño o Códi...go de descontos no Gadis, si, eso mesmo, si...Pero retomando o tema (e fuxindo de manuscritos medievales que absolutamente non están no meu poder) o título ven referido ó tipo de series das que falaremos hoxe e das que eu son un verdadeiro apaixoado.

Estamos a falar das series políciacas, como debería ser obvio, e no caso de que para ti non o sexa pois so che podo dar unha palmada na espalda e unha piruleta. ollo, pirmer puntoa aclarar, aquí vamos a falar de series políciacas, non de series de detectives, que aínda que parecidas tamén son un cacho distintas, polo tanto a figura de Colombo por moito que me apene non pode ser incluída (pero porei unha gaberdina en recordo de Peter Falk). E que se hai algo que diferencie a serie policial da detectivesca, e que a detectivesca é unha serie que segue o traballo dunha soa persona (ou coma moito dun par), mentres que as boas series policias son sempre corais. O cal en certa medida é estrano, xa que nos queren facer creer que no corpo de policía traballa moita xente, cando pola cola que hai acndo toca renovar o carnet aprece máis ben que no traballa nin Dios.

Outra característica básica deste xénero que me fascina e que pasan cousas GRANDES, asasinatos caseirresolubles, roubos de transcendencia nacional, detección de células terroristas, tramas de narcotráfico e corrupción a nivel goblal. O cal ten certo sentido porque tampouco entran moitas ganas de meterse a seguir as peripecias de xente que pon multas por aparcar mal, que tramite denuncias de bolsos perdidos que tiñan 2 euros dentro (cousa vista en persoa) ou que adícase a renovar documentación. Como concepto podería ser interesante pero creo que todo o mundo quedaríase sopa no segundo episodio.

As series policiales poderían clasificarse en dous pequenos grupos: As que mostran un grupo xenérico e as que mostran un departamento altamente especializido.

Dentro das primerias existen dende xoiazas, como é "Hill Street Blues", ata cousas tan esperpénticas coma os Homes de Paco, que empezou sendo unha comedia, logo foi un melodrama, logo unha serie de acción, logo una telenovela con tintes negros, pero que nunca, nunca, nunca, deixou de ser unha merda pinchada nun palo e amenizada con Pop nacional.

Dentro das segundas atópase o groso das series policiais: CSI (insira aquí localidade de moda dos "U.S.A), Navy, Bones e demáis que haberán ata que se só quede por cubrir o corpo da policía que se encargué de multar a xente que escupa na beirarrúa e tire o lixo o chan (Cleaningpolice, Bern, eu vexolle futuro)

Pero todas estas seris produceme placer vélas (bueno minto, os Homes de Paco non me produciu nunca nada parecido ó placer), non porque traten de grupos de xente e as súas relaciones en situación normalmente límites, non porque os episodios case sempre sigan un patrón repetitivo, e pese a iso (cando a serie merece) consigan sorprender, nin porquehaxa sempre algún personaxe ultracarismático que eclipse o resto, non. A mín as series de policías gustánme porque teñen a decencia de ensinar o sangue e eu son o fodido morboso que desfruta co sufrimento alleo (E co propio que eu son dos que pecha os ollos nas esceas fortes).

p.D: As próximas entradas estarán dispoñibles tamén en castelán, non vaia a ser que veña aquí un de Murcia e se perda as opinións dun blogue con tan selectos seguidores (tan selectos son que só son 3)