tag:blogger.com,1999:blog-65826037896026465242024-03-13T12:06:39.320-07:00A grella galegaHumor, cultura, sociedade e televisión, en galegoDiego R. Pintoshttp://www.blogger.com/profile/06117331282521429267noreply@blogger.comBlogger25125tag:blogger.com,1999:blog-6582603789602646524.post-82637015052029941982012-01-05T07:35:00.000-08:002012-01-05T07:35:59.910-08:00Christmas evil, cine de nadalSeguindo coa tradición navideña instituida neste blogue o ano pasado, analizarase outra película do cine de nadal máis atípico e sobre todo más horrendo e vomitivo. Este ano ía a mirar a Historia da Natividade, pero vendo o gañador das eleccións, hai que ir saber co cabalo gañador e asíq ue a deixarei de lado para que non chapen o garito. Unha película que é unha obra excelsa que representa os valores tradicionais cristiáns que deberían predomianr nestas datas--( xa. xa. escribín suficiente para que me den a subvención, xa?, ok). ASí que coma cambio de última hora adicarei a entrada a "Christmas Evi"l, coñecida tamén coma "You'd better watch out tonight" e coma "Terror in Toyland", e xa non oficialmente, coma "a peli esa do asasino vestido de Papa Noel que é como é Silent Night, Deadly Night, pero en aburrido".<br />
<br />
O pequeno Timmy, (que así chamarei a o protagonista sen carisma) está cos seus irmáns observando a Papa Noel baixar pola chiminea e traer os regalos para logo subir maxicamente por ela, despois de discutir co seu irmán se era Papa Noel ou seu pai, baixa a comprobalo e observa a o bo de St Klaus facendolle un regalo especial, digamos que dándolle a probar do seu bastón de caramelo (Que están a foder, por se tiñades dúvidas). Tras observar esta perturbadora escena, na que por desgracia non sae nin un miserable peito, o pequeno Timmy sube ó ático, colle unha bola de neve, escachaa e cortase cun cristal, porqué, aínda mo pregunto, pero máis me pregunto porque cando se fai a ferida, faina cun divertido "ping". (Todos sabemos que cando nos cortamos facemos ping, é un dato médico).<br />
<br />
Anos despois o pequeno Timmy, é un home amargado, que traballa nunha fábrica de xoguetes, que se dedica a espíar os nenos apra ver se son bos ou malos e que ten unha obsesión insana con Santa Klaus; obsesión provocada polo trauma infantil, cousa que todos tiñamos claro, pero que por se hai algún espetador lentiño a película nos lembra cada dez minutos con flashbacks. Despois de uns cuarenta minutos onde non pasa nada máis que amosarnos a miserable vida do Timmy adulto, e a súa obsesión e inxenuidade mentras fala cos seus xefes ou co seu irmán e na que non pasa absolutamente nada máis, chega a parte divertida da película (é unha forma de falar), cando finalmente saltálle o chip na súa cabeciña e se cre por fin papa Noel, primeiro adícase a facer boas obras. Rouba axoguetes do seu traballo, porque o seu xefe, o señor Xefe O'Topico, so pensa nas ventas e non nos nenos, e da os xoguetes ó hospital, tamén da os xoguetes os nenos bos da súa lista (porque si tiña unha lsita de nenos bos e malos) e ó neno malo deixalle unha bolsa chea de terra.<br />
<br />
Pero ahh, terrible destino, xente nunha igrexa búrlase del e pasa de ser o amigable señor tolo que se viste como Santa a ser o asasino señor tolo que se viste como santa. Despois diso, invitano a unha festa, e acaba indo a unha casa a matar o que ía ser o seu novo xefe, xefe O'topico Mcmillonetis, Cando o descobren no barrio do seu irmán, a xente empeza a perseguilo con antorchas (porque que veciño nos oitenta non gardaba antorchas medievais para unha ocasión como esta) o seu irmán averigua que él é o asasino (o meu irmán que se comporta como un tolo, está obsesionado con Santa, e leva desaparecido 5 días é o asasino disfrazado de Santa, nunca puidera imaxinalo), intenta noquealo e ó final escapa nun furgónq ue términa volando. Si a última frase está ben escrita o furgón o saltar por unha ponte, empeza a volar e o pequeno immy resulta ser o verdadeiro Santa Klaus, non lle tentedes atopar o sentido. É Santa Klaus e punto, porque ben, ehhh a súa nai tirouse o Papa Noel de verdade (tamén podería ser o pai, pero apareceu subindo máxicamente por unha chiminea, ou sexa que ou ben seu pai é santa Klaus, ou creo que hai unha señora no Polo Norte cuns cornos máis grandes cos de Rudolph).<br />
<br />
Mentres que a película do ano pasado, Santa conquista os Marciáns, entra nesa categoría do cutrerío xenial, esta película quédase só en cutrerío, si ten os seus momentos divertidos, hai sexo con disfraces de Santa Klaus, risas maníacas dignas do oscar a sobreactuación, Timmy gritando durante 15 minutos "Feliz Nadal", persecuicións psotas a velocidade de 1,5 sen motivo algún, nenos ameazando con coitelos ós seus pais e un final tan estúpido e absurdo que só pode ser obra dun xenio. pero en xeral a película é aburrida, as actuación quitando dous momentos son planas, o asasino non é interesante, máis alá de, crese Santa Klaus, e ata o primeiro crime hai que esperar case unha hora, durante a película case non se ve nada de sangue e en xeral é tediosa ata máis non poder. Pero recordade sed bos está noite porque os reis magos vos están a vixiar, e eles si que non son tan brandos como o señor do Polo Norte.Diego R. Pintoshttp://www.blogger.com/profile/06117331282521429267noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6582603789602646524.post-52147775270915085692011-10-15T11:20:00.000-07:002011-10-15T11:20:18.694-07:00Paixón de Fefiñáns, capítulo IICon unha velocidade de campionato, Mucha achegouse o descoñecido, que ía vestido cunt raxe verde estrambótico e cun sombreiro negro, de forma máis que curiosa, agarrouno polo brazo e espetouno contra o chan<br />
<div><br />
</div><div>-Ti que cres que estar a faser eiquí, espíando así a unha señora tan fisna e fermosa coma mín, que vai ser a futura duquesa, se querías espíar, espiaras a esmirriada esa, que total para o que vale?</div><div><br />
</div><div>-Pero co..como me atoparon, se estaba oculto a perfección entre as viñas?</div><div><br />
</div><div>-Quizáis, perdone, quizás tiña algo que ver que estas son viñas de Albariño, e son altas, non te podes esconder gabeando polo chan- dixo Helena María?</div><div><br />
</div><div>-Claro, Claro, xa sabía eu que había un detalle do que non me decataba.<br />
<br />
-E poderíase saber quen é vostede?<br />
<br />
-Si, perdonen señoritas, son Antón Branquedo, coronel da Garda Cívil, división antimarisqueo e veño aquí para deter a Helena María Eufrasia para interrogala, sobre a fuga do cárcere da súa nai, a famosa Xoana a matacadelas.<br />
<br />
-Isto é unha ultraxe-berrou Helena María, enfurecida- como puiden axudar a miña nai se estiven aquí todo o rato.<br />
<br />
-Ahh, pero iso dalle a escusa perfeta, pero temos información de que Matacadelas usaba as adegas do Conde para escamotear mercancía, así que é moita coincidencia que o día en que se escapa, veñas xusto a pedir traballo a elas, é ou non é.<br />
<br />
-Pero, pero, pero non teñen ningunha proba, eu son inocente!<br />
<br />
-Son garda cívil, dende cando necesito probas para deter a alguén. E o de inocente xa se verá no xuízo.<br />
<br />
Branquedo colleu as esposas do seu cinto e púxollas a nosa heroína entre as mans, que como tiña as mans pequenas quitousas. Entón Branquedo decidiu ser máis práctico e agarrouna directamente el mesmo. Mentras se alonxaban nos ollos de Mucha víase un brilo de maldade.<br />
<br />
<i>Terá algo que ver Mucha nas sospeitas de Branquedo contra Helena María? Será a nosa heroína xulgada culpable? como é que existen Gardas Civís que falan galego? e o máis importante, alguén sabe porque carolo teñen as viñas de albariño que estar altas, e as de tinto a rás de chan?</i><br />
<i><br />
</i><br />
<i>E sí, referencias innecesarias a series galegas, verédes moitas, por aquí, mínimo unha por capítulo, e non todas estarán tan claras como a de hoxe, conste.</i><br />
<br />
<br />
</div>Diego R. Pintoshttp://www.blogger.com/profile/06117331282521429267noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6582603789602646524.post-26241181460526051782011-08-07T05:30:00.000-07:002011-08-07T05:30:55.778-07:00Festas Gastronómicas ou como comecei a odiar o viñoÉ sabedoría popular, que nos pobos o verán é a estación das festas, onde cada semana hai una festa diferente, nunhas celébrase un feito histórico, noutras o aniversario da morte ou do nacemento dunha figura importante, noutras a xente saca a pasear unha estatúa que empapelan con cartos e rodean flores, por motivos que aínda se me escapan (oín que é porque pensan que así a estatúa lles concederá favores, pero non creo que ninguén poida ser tan estúpido, non?).<br />
<br />
Pero, claro alguén avispado deuse de conta de que só con esas festas, habería algún día no que na plaza non soaría unha verbena, e claro, iso non se podía permitir, e así naceron as FESTAS GASTRONÓMICAS, festas onde en teoría se celebra a excelencia e a caldiade dun produto da zona, e que realmente non son máis que unha escusa para beber ata caer, traer a orquestras para entreter ós vellos e cobrarte 20 Euros por unha ración que calquer outro día do ano poderías tomar por 2.<br />
<br />
Estas festas curiosamente moitas veces teñen o estatus de "festas de interes turístico ou cultural", por que todo o mundo sabe que non hai nada de maior interese cultural que ver xente comendo e bebendo (algo que lembremos non se pode facer ningún outro día do ano). Aínda que sendo xusto, teño que admitir que comer e beber, xunto coas súas contrapartidas vomitar e mexar nas esquinas, non son as únicas actividades que se fan nunha celebración desta índole: Moitas veces teñen por acompñamento concertos de verbenas populares a cargo de orquestras de serán, agrupacións que tocan versións horrendas de cancións de música latina ata as dúas da mañá, cando xa pasan a fusilar clásicos da música rock, nas que todos os componenetes, menos o baixo tocan sempre cunha enerxía digna dos Led Zeppelin, aínda que o que esten a tocar sexa "La ventanita del amor".<br />
<br />
Iso se ten sorte, e a festa gastrónomica ten só un éxito moderado, co cal é un evento no que durante un día ou dous se atráen a turistas facilmente timable...digo impresionables, dáse a coñecer o pobo e tense unha boa escusa para salir por aí cos amigos. Pero, apocados meus se vos atopádes co evolución desta festa cando faise realmente popular (normalmente grazas a que é sobre bebercio), nese mesmo intre sufriredes un alude de xente, entre os 15 e os trinta anos que encherá prazas e rúas, facéndoas intransitables, acampando diante dos garaxes e nos parques, poñendo reggeaton a todo volume. E así poderedes imaxinar un pobo deseñado apra 20.00 habitantes ocupado unha ou dúas semanas polos 10 veces os seus habitantes, todos totalmente borrachos. E quen no querería iso para o pobo no qeu vive, a quen no seu sano xuízo non lle parecería unha ideaza digna de promover.Diego R. Pintoshttp://www.blogger.com/profile/06117331282521429267noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6582603789602646524.post-74969025208217158512011-07-19T14:34:00.000-07:002011-07-19T14:34:55.546-07:00Tribus urbanas: PijañánsDe vez en cando no universo producense mesturas que pese o absurdas e incoherentes que parezan dan a sobrevivir e ata a triunfar, casos coma este son a da pizza con piña, o agrotechno ou a da tribu urbana da que falerei hoxe e que deambula por tódolos pobos galegos (especialmente se estes teñen discotecas ou discopubs): o pijañán.<br />
<br />
Os pijañáns son o punto intermedio entre os típicos pijos de cidade de toda a vida con os ghañáns de aldea tradicional, e como tal a súa presenza dáse no punto intermedio entre estas dúas aglomeracións de poboación, o pobo grande, aínda que a veces véselles migrando a locais selectos dentro de cidades (bares de bachata e de ligoteo vario na súa maioría).<br />
<br />
Cos pijos comparten unha necesidade básica, a de alardear de todo o que posúen, que sempre será de marca, ou polo menos iso é o que che intentan vender, porque o pijañán gusta de pasear polos rastros a ver se atopa falsificación cribles coas que presumir cheo de si mesmo. Co coche dáse aínda un fenómeno máis raro, porque pese a ter tartanas que case se aproveitarían máis para carros de bois que para conducir, eles ven nelas grandes carrocerías que deben tunear para amosalas a humanidade. E aquí teñoq ue admitir algo, tunean menos hortera cós canis, o cal significan que teñen algo de gusto e dignidade, tampouco moito, pero algo.<br />
<br />
Cos ghañáns teñen en común, unha atracción polas orquestras e as discotecas/discopubs onde poñan bachata e similares; xa que para ambos bailar significa arriamarse o máis posible as saias das raparigas que probablemente sairán arrepíadas. Tamén as dúas especies sinten atracción hacia as festas gastronómicas e mitíns onde haxa barra libre e comida de ghratís.<br />
<br />
Agora os datos básicos para poder recoñecer a un destes especímenes:<br />
Sexo: o igual que os ghañáns, son sempre varóns<br />
Procedencia:Pobos grandes (Ordes, Carballo, Cambados, Sanxenxo, etc..)<br />
Traballo: Chaíñas (descargador de cocaína para os que non son da costa), outros oficios ilegais.<br />
Aficións: Bachata, Tuning, Fariña, mitíns do PP<br />
<br />
................................................<br />
<br />
Castellano:<br />
<br />
De vez en cuando en el universo se producen mezclas que pese a lo absurdas e incoherentes que pareezcan sobreviven e incluso triunfan, casos como este son el de la pizza con piña, el agrotechno o el de la tribu urbana de la que hoy hablaré y que deambula por todos los pueblos gallegos (especialmente si estes tienen discotecas o discopubs): el pijañán.<br />
<br />
Los pijañanes son el punto intermedio entre los típicos pijos de ciudad de toda la vida con los gañanes de aldea tradicional, y como tal au presencia se da en punto intermedio entre estas dos aglomeraciones de personas, el pueblo grande, aúnque que a veces se les puede ver migrando a locales selectos dentro de ciudades (bares de bachata y de ligoteo vario mayormente).<br />
<br />
Con los pijos comparten una necesidad básica, la de alardear de todo lo que poseen, que siempre será de marca, o por lo menos eso es lo que intentan vender, porque el pijañán ama pasear por los mercadillos a ver si encuentra falsificaciones creíbles con las que presumir enchido de orgullo. Con coche se da un fenómeno aún más raro, porque pese a tener tartanas que habrían aprovechado mejor para carros que para conducir, ellos ven grandes carrocerías que deben tunear para enseñárselas a la humanidad. Y aquí tengo que admitir algo, tunean menos hortera que los canis, lo cual significa que tienen algo de buen gusto y dignidad, tampoco mucha, pero algo.<br />
<br />
Con los ghañáns tienen en común una atracción por las orquestas populares y las discotecas/discopubs donde ponen bachata osimilares; ya que para ambos bailar significa arriamar la cebolleta lo mas posible a chavalas que los más probable es que salgan espantadas. Tamnbén las dos especies sienten atracción hacia las fiestas gastronómicas y los mitíens d onde hay barra libre y comida de gratís.<br />
<br />
<br />
Ahora los datos básicos para poder reconocer a uno destes especímenes:<br />
Sexo: al igual que los gañanes, son siempre varones<br />
Procedencia:Pueblos grandes (Ordes, Carballo, Cambados, Sanxenxo, etc..)<br />
Trabajo: Chaíñas (descargador de cocaína para los que no sean de la costa), otros oficios ilegales.<br />
Aficións: Bachata, tuning, harina, mitines del PPDiego R. Pintoshttp://www.blogger.com/profile/06117331282521429267noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6582603789602646524.post-63836132502608090132011-07-11T16:38:00.000-07:002011-07-11T16:38:57.461-07:00Chamando a tódalas unidadesNon se enganen co título do artigo, non, non me convertín en Garda cívil neste tempo sen actualizar, nin fun vitima de ningún roubo, nin tampouco partecipei en ningún e se o Deán da Catedral de Santiago vos di o contrario e que está mentindo de maneira vil, que me ten envexa porque eu teño o Códi...go de descontos no Gadis, si, eso mesmo, si...Pero retomando o tema (e fuxindo de manuscritos medievales que absolutamente non están no meu poder) o título ven referido ó tipo de series das que falaremos hoxe e das que eu son un verdadeiro apaixoado.<br />
<br />
Estamos a falar das series políciacas, como debería ser obvio, e no caso de que para ti non o sexa pois so che podo dar unha palmada na espalda e unha piruleta. ollo, pirmer puntoa aclarar, aquí vamos a falar de series políciacas, non de series de detectives, que aínda que parecidas tamén son un cacho distintas, polo tanto a figura de Colombo por moito que me apene non pode ser incluída (pero porei unha gaberdina en recordo de Peter Falk). E que se hai algo que diferencie a serie policial da detectivesca, e que a detectivesca é unha serie que segue o traballo dunha soa persona (ou coma moito dun par), mentres que as boas series policias son sempre corais. O cal en certa medida é estrano, xa que nos queren facer creer que no corpo de policía traballa moita xente, cando pola cola que hai acndo toca renovar o carnet aprece máis ben que no traballa nin Dios.<br />
<br />
Outra característica básica deste xénero que me fascina e que pasan cousas GRANDES, asasinatos caseirresolubles, roubos de transcendencia nacional, detección de células terroristas, tramas de narcotráfico e corrupción a nivel goblal. O cal ten certo sentido porque tampouco entran moitas ganas de meterse a seguir as peripecias de xente que pon multas por aparcar mal, que tramite denuncias de bolsos perdidos que tiñan 2 euros dentro (cousa vista en persoa) ou que adícase a renovar documentación. Como concepto podería ser interesante pero creo que todo o mundo quedaríase sopa no segundo episodio.<br />
<br />
As series policiales poderían clasificarse en dous pequenos grupos: As que mostran un grupo xenérico e as que mostran un departamento altamente especializido.<br />
<br />
Dentro das primerias existen dende xoiazas, como é "Hill Street Blues", ata cousas tan esperpénticas coma os Homes de Paco, que empezou sendo unha comedia, logo foi un melodrama, logo unha serie de acción, logo una telenovela con tintes negros, pero que nunca, nunca, nunca, deixou de ser unha merda pinchada nun palo e amenizada con Pop nacional.<br />
<br />
Dentro das segundas atópase o groso das series policiais: CSI (insira aquí localidade de moda dos "U.S.A), Navy, Bones e demáis que haberán ata que se só quede por cubrir o corpo da policía que se encargué de multar a xente que escupa na beirarrúa e tire o lixo o chan (Cleaningpolice, Bern, eu vexolle futuro)<br />
<br />
Pero todas estas seris produceme placer vélas (bueno minto, os Homes de Paco non me produciu nunca nada parecido ó placer), non porque traten de grupos de xente e as súas relaciones en situación normalmente límites, non porque os episodios case sempre sigan un patrón repetitivo, e pese a iso (cando a serie merece) consigan sorprender, nin porquehaxa sempre algún personaxe ultracarismático que eclipse o resto, non. A mín as series de policías gustánme porque teñen a decencia de ensinar o sangue e eu son o fodido morboso que desfruta co sufrimento alleo (E co propio que eu son dos que pecha os ollos nas esceas fortes).<br />
<br />
p.D: As próximas entradas estarán dispoñibles tamén en castelán, non vaia a ser que veña aquí un de Murcia e se perda as opinións dun blogue con tan selectos seguidores (tan selectos son que só son 3)Diego R. Pintoshttp://www.blogger.com/profile/06117331282521429267noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6582603789602646524.post-66602565546389684332011-05-25T13:24:00.000-07:002012-01-05T08:40:17.848-08:00Guía do autoestopista galácticoCon motivo do día do orgullo friki, que personalmente parece unha parida como a copa dun pino (si mirademe son diferente e e por iso vístome e actúo en comparsa nun desfile cun montón de xente que son iguais ca min) e do día da toalla, que tampouco celebro pero que ten algo máis de sentido (facer unha homenaxe diferente a un escritor) vou falar dun xénero que normalmente vese asociado ós frikis. De feito isto, os comics e os videoxogos forman a triada das aficcións polas cales te consideran un ser asocial, na maioría porque moita a xente que as reivindica, reivindica tamén que é bo ser asocial, supoño, que, porque...bueno porque naceron setemesinos ou algo así.<br />
<br />
Falo da ciencia-ficción, do Sci-Fi ou do Ci-Fi (ou como diría miña avoa "as cousas esas raras dos cobetes no espazo"), e en concreto falarei dun dos mellores libros do xénero que deu coma fruto unha das peores adaptacións ó cine: A guía do autoestopista galáctico.<br />
<br />
Para quen non lera o libro é máis que recomendable facelo, non é moi largo, é facilmente accesible para todo o mundo (aínda cara aqueles os que nos lles entusiasma a ciencia ficción) e asegura máis dun par de horas de risa. Tamén ten varias continuacións nas que practicamente no fai falla terse lido os anteriores para enterarse porque non parten do mesmo (bueno no caso do segundo tampouco fai falla, pero sí sería boa idea lerse o primeiro). Pero deixemos de falar de cousas boas e pasemos a falar da bazofia que a película.<br />
<br />
Tanto a película como o libro segue as peripecias de Arthur Dent o único hombre supervivinte da terra,, totalmente normal, que cando van a derribar a súa casa para construír unha autoestopista é advertido por un amigo seu que resultou ser un aliénixena, de que van a derribar a terra, e que no último momento os salva. O título é o do libro máis importante do universo, a guía do autoestopista galáctica no cal traballa o amigo de Dent, pero mentres que o libro consigue fíar e manter de forma que resulta case consecuencias lóxicas (o cal é incríble tendo en contra todo o absurdo e ilóxico do libro), na película resultan escenas semisoltas pouco fiadas.<br />
<br />
Isto non quita que a película sexa entretida, nin graciosa, que o é, pero todo o gracioso e entretido que ten débello o libro, non ten nin unha pizca de orixinalidade, e as poucas que ten resultan ser as menos divertidas. Por outro lado os efectos especiais son esaxerados e pouco cribles, iso si, o feito de ver un home con dúas cabezas (unha mal animada) resulta bastante máis razoable é menos forzado a vista que as propias actuacións dos protagonistas, que cando non son sosímas, son tremendamente esaxeradas. Como dato, o mellor actor da película é maldito robot depresivo con voz monótona, creo que isto basta para darse unha idea.<br />
<br />
Non vou mencionar cambios na trama (que no fondo non son tan graves) e demáis para non crear spoilers innecesarios, só direi dous consellos: Sempre leva unha toalla e Non teñas medo. Ahhh e 42.Diego R. Pintoshttp://www.blogger.com/profile/06117331282521429267noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6582603789602646524.post-12981600121029798572011-05-19T14:56:00.000-07:002011-05-19T15:15:10.859-07:00Ir acampar, que é perífrasis verbalAviso:Este post ten demasiado contido político e relativamente pouco contido humorístico, porque non nos enganemos a política non é divertida (Excepto cando inclúe combates de gladiadores entre corruptos, entón sí o é)<div><br /></div><div>Dende a grella quero dicir que apoio completamente a esos catro pijos perroflautas desarrapados que están empezando a campar en números infimos nas distintas plazas de España. Sabemos que entre vós existen mercenarios entrenados pola ETA e polas guerrillas Colombianas das Farc, e pagados por Pepiño Blanco e Rubalcaba. Pero tamén sabemos que non todos sodes como eles, a maioría só está alí porque pensa que é a cola para conseguir entradas para un concertoduas de Justin Bieber con Lady Gaga ou no seu defecto para a nova Apple Store o de Madrid. Porque seredes perroflautas, pero o Ipad 2 ninguén quere quedarse sen él.</div><div><br /></div><div>Tamén se dixo que nas acampadas esas (¿curioso complot publicitario de Qechua?) había vellos e xente de toda ideoloxía. Os vellos son facilmente explicable; as obras están pasadas de moda, o que "mola" agora é ver manifas. O de xente de tódalas ideoloxías é unha mentira difundida pola organización comunista-anarquista-xudeo-masónica-perroflaútica de estas demostracións que, según informan as nosas fontes, vístese de o que eles chaman "normalis" para dar o pego e pensar que todo é fruto da indignación cidadán contra o sistema. Cando o é imposible indignarse contra o sistema, o sistema é perfecto, o que pasa é que a xente non é solidaria con eses pobres dos bancos e dos concellos,, que son perseguidos polo lei so por roubar uns poucos cartos, que total serían gastados en cousas inútiles como hospitais e escolas para discapacitados.</div><div><br /></div><div>P.D: Toda a nosa información ven de fontes rigurosas e de intachable moral como Intereconomía ou Libertad Digital</div><div><br /></div>Diego R. Pintoshttp://www.blogger.com/profile/06117331282521429267noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6582603789602646524.post-55870665389552602902011-05-01T08:24:00.000-07:002011-06-01T16:54:52.558-07:00A aventura máxica de merliño<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: white; background-image: initial; background-origin: initial; color: black; font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 10px; font: normal normal normal 13px/19px Georgia, 'Times New Roman', 'Bitstream Charter', Times, serif; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0.6em; padding-left: 0.6em; padding-right: 0.6em; padding-top: 0.6em;">Hoxe, na nova sección "Vida fóra da pequena pantalla" analizaremos uns dos femómenos máis misteriosos e inquedantes que se dan na zona coñecida como Galicia; xa que vamos falar na nosa teverna do misterio (Soa musíca terrorífica "Tiene nombres mil, tiene nombres mil, el miem...", óese un grito: "No tan terrorífica", Soa música terrorífica pero non tanto) dos xogos de ordenador en galego.<br />
En concreto centrarémonos en dous: A aventura máxica de Merliño e Lugo no Tempo. O primeiro unha aventura gráfica educativa e a segunda unha aventura gráfica política?, educativa?, turística?. O que demostra que as aventuras gráficas sempre interesaron ós galegos ou moítisimo menos problable, que só se fan porque costan menos de facer.<br />
<strong>Merliño:</strong> A aventura máxica de Merliño é unha aventura gráfica ( de ahí o de aventura) que transcurre no entorno máxico/mitolóxico de distiontos pobos e cidades de Galicia (de ahí o de máxico) e que é máis fácil de pasar que ata o kirby máis sinxelo. Foi producida e creada polos estudantes de último curso do UV (Universidade de Vigo, por iso tódalas localizacións están en Coruña, se non son listos nin nada). Os gráficos do xogo non están mal para unha aventura gráfica independente, pero a historia xa é outra cousa. O protagonista, o que chamaremos rapaz pesado (pero que se chama Merliño), está de vacacións na casa da súa avoa na aldea, esta vaise facer uns recados e deixao a el na casa. O rapaz sube e encontra un libro que ó abrirse desata ó mago Xerión ó que venceu Hércules e de paso a un trasgo axudante (que no xogo dache axudas moi vagas e levate a outros sitios só se lle das un obxecto relacionado con eles) A isto a avoa volta e o rapaz pesado cóntalle o estropicio que fixo ( isto pasa por deixar rapaces de 12 anos sós nunha minicasa no medio do bosque sen Play nen Internet, abúrrense e acaban desatando o mal sobre a Terra) e en vez de chamar a alguén que lles axude ou facer ela algo, como boa avoa que é respóndelle o equivalente a se ti o rompeches, ti o arreglas. <br />
O xogo sigue transcurríndo por diversas localizacións (San andrés de Teixido; Un castro; As covas do rei centolo; Ribeira, Santiago e A Coruña) onde seguindo as regras típicas destes xogos coñeces a diferentes personaxes (destacados O Borracho e O membro da Santa Compaña, o resto son moi prototípicos e sen carisma) que a cambio de facer cousiñas sen importancia danche pistas sacadas das lendas populares para vencer os malos malosos (tamén saídos das lendas) que son a saber: a Muller 10 que enfeitiza ós homes, Mouro, versión malvada do Trasgo bo (que por certo con dous frases que di e é o personaxe máis decente), unha bruxa calqueira e Xerión. Conseguir pasa-las probas e bastante sinxelo e a forma de vencer a Xerión en tan fácil que me da pena ata comentala, pero ningún feiticeiro poderoso que so puido ser vencido por Hércules merece ser vencido por un rapaz de 12 anos e só gracias a que sabe un par de contos populares.<br />
<div class="mceTemp mceIEcenter" style="text-align: center;"><br />
<dl class="wp-caption aligncenter" id="attachment_29" style="width: 236px;"><dt class="wp-caption-dt"><img alt="O hermano pequeno e marxinado do xigante verde." class="size-full wp-image-29 " height="66" src="http://grellagalega.wordpress.com/files/2009/01/ndzp8ca8it8tecavhclyican3c4fhcaevwmgbcahqcgekca8usdqlcae9ntetcakwi7hucazfmatbca67qos8cahybnx3caqrem8wca1jk4p8caw9f3bacaciqkieca6f2xk0cani8r0mca1u600ocaioaoqn.jpg" style="border-bottom-style: none; border-bottom-width: 0px; border-color: initial; border-color: initial; border-left-style: none; border-left-width: 0px; border-right-style: none; border-right-width: 0px; border-style: initial; border-top-style: none; border-top-width: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px;" title="ndzp8ca8it8tecavhclyican3c4fhcaevwmgbcahqcgekca8usdqlcae9ntetcakwi7hucazfmatbca67qos8cahybnx3caqrem8wca1jk4p8caw9f3bacaciqkieca6f2xk0cani8r0mca1u600ocaioaoqn" width="226" /></dt>
<dd class="wp-caption-dd" style="font-size: 11px; line-height: 17px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 5px; padding-left: 4px; padding-right: 4px; padding-top: 0px;">O hermano pequeno e marxinado do xigante verde.</dd></dl></div>Na próxima entrega de "Vida fóra da pequena pantalla" seguiremos cos Ghalisian Ghames destripando Lugo no Tempo, o videoxogo no que tomas unha decisión que fará que toda a xente te odie, salva-lo alcalde.</div>Diego R. Pintoshttp://www.blogger.com/profile/06117331282521429267noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6582603789602646524.post-5342704199838094762011-04-22T14:27:00.000-07:002011-04-22T15:02:51.484-07:00Paixón de FefiñánsBenvidos a este miniserie sobre as aventuras e aventuras amorosas ocorridas en torno das adegas dos condes de Fefiñáns, a nosa protagonsita, Helena María Eufrasia chega ás suntuosas terras do condado para axudar na vendima, pero o que non sabe é que o viño engraixará as rodas do tranghanillo da paixón.<div><br /></div><div>É unha fermosa mañá de setembro cando Helena María chega a porta do pazo tras atravesar a praza, nada máis chegar usa o petador de ferro, antigo e carcomido para chamar.</div><div><br /></div><div>- Que quería vostede?</div><div><br /></div><div>-Boas, viña a pedir traballo, miña nai está na cárcere por mariscar sen carnet e meu pai abandonounos para buscar a fama como o entrenador de fútbol do Rápido de Bouzas. Necesito un traballo e vin un anuncio dicindo que pedían xente para a vendima. Por favor estou desesperada.</div><div><br /></div><div>-Agora mesmo temos sufiente xente para empezar, pero permítame que o fale co amo. </div><div><br /></div><div>-Conde! Ten aquí unha xovenciña que pregunta por traballo.</div><div><br /></div><div>- Deixea pasar ó xardín para que fale con ela.</div><div><br /></div><div>A nosa heroina entrou dentro do pazo, a un xardín con plantas típicas e auctótonas da zona do Salnés (eucaliptos, orquídeas e kiwis). Cando viu o conde, o seu corazón latiu de maneira veloz, a súa mente nublouse e viuse invadida por sensacións indescriptibles, perdido na súa mirada hipnotizante e no seu escúltureo e apolíneo corpo (ou sexa que mollou as bragas porque estaba bueno).</div><div><br /></div><div>-¿Qué temos aquí? así que queres traballar aquí, non sei porque unha rapariga tan bonita querería enlixarse as mans collendo uvas, pero sempre poderemos atopar un oco? Polo de agora podes irte familiarizando cos viñedos</div><div><br /></div><div>-Moitas gracias, estareille agradecido de por vida.</div><div><br /></div><div>Unha vez chegou a zona das vides, unha muller ancha cun pano na cabeza e un capacho de uvas na man, miroulle díxolle con desprecio.</div><div><br /></div><div>-Vinte co conde e vin como lle mirabas. Que saibas que é meu, ademáis non lle poden gustar as lerchas esmirriadas coma ti, a él vanlle as mulleres de verdades, as mulleres capaz de levantar capacho tras capacho e andar na fresadora.</div><div><br /></div><div>Entre as viñas unha sombra humana estaba espíando a Helena María e mais a Mucha. </div><div><br /></div><div>Quen será a sombra dos viñedos? Competirán Mucha e Helena María polo amor do conde? Logrará o pai de Helena María triunfar como entrenador de 2 rexional e reencontrase coa súa filla? Todo isto e máis no seguinte capítulo de paixón de Fefiñáns.</div><div><br /></div><div><i>Apetecíame facer algo diferente para o blogue, e aquí vai o primeiro capítulo da primeira telenovela Boliviana galega adicada a miña ávoa que tantas tardes se pasou vendo Rubí na TVG, e aclaro que calquer parecido da ambientación coa ficción e pura coincidencia.</i></div>Diego R. Pintoshttp://www.blogger.com/profile/06117331282521429267noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6582603789602646524.post-76777435426335846992011-04-18T00:35:00.000-07:002011-04-21T07:06:42.138-07:00Novas: viva a normalizaciónBenvidos a este mini-noticiario que informa nada menos de tres novas cando menos curiosas no mundo da normalización língüística, que se xunta coa outra normalización (a do mundo frikoide) esta semana, para traernos unha boa excusa para publciar a entrada. A isto engádeselle outra gran noticia televisiva, que anda ten que ver.<div><br /></div><div>1. Empeza o rodaxe dentro de pouco do "Divino Ferrete" a primeira película pornográfica intégramente en galego. XA se ten o casting feminino e se está acabando de con seguir o masculino. Persoalmente xa lin o guión que esta disponible na súa web www.odivinoferrete.com", é poido adiantar un par de frases como " E ti a parrochiña alegre. Va que si, rula" ou " Ai, miña Virxe do Carmio! Ai, miña Virxe do Rosario! Ai, miña Virxe da Barca!". En xeral ten certo estrano toque nacionalista, e creo que é aprimeira vez que vexo a palabra fascista dentro do guión dunha porno. Ouro puro, porque hai quen leva o do levar a lingua a outros ámbitos de manera literal.</div><div><br /></div><div>2.No salón do cómic de Barcelona o bo de Kiko da Silva presentou a súa nova revista Fiz, co cal xa ten tres revistas no mercado (B de Banda, Rentranca), máis outras dúas nas que participa (Galimatías e "EL Jueves"). Informadores asegúrannos que fóra de micro declarou "Primeiro os quioscos, logo o mundo, muahahhaha" para logo pasar a ofrecer empanada e despreciar Barcelona fronte a Pontevedra. A revista segue a estela da xa desaparecida "Golfiño", humor infantil, 0% moralina e moitos chistes que lembran un pouco a "Jan" pero cun toque máis escatólixo, ideal pa regalar a raparigos,se olvidacheste do seu cumpreanos e non tes nada a man.</div><div><br /></div><div>3.O Concello de Vigo presenta os personaxes que según o Faro de Vigo tamén é o primeiro videoxogo en galego. Unha aventura gráfica que sumerxe na historia da cidade de Vigo, ou sexa sumerxete na hsitoria de unha aldea de merda,a ta que se instaura unhas fábricas e un porto, e convírtese na cidade con máis costas de España. Os personaxes fóron deseñados por os nenos dos colexios de Vigo e logo terminaron de elexírse en concurso (para que deixar o traballo a expertos se nenos de 8 anos poden fácelo gratis). Por outro lado respeto a noticia do Faro de Vigo acá <a href="http://www.farodevigo.es/gran-vigo/2011/01/15/jovenes-vigo-podran-disenar-personajes-primer-videojuego-gallego/509079.html">http://www.farodevigo.es/gran-vigo/2011/01/15/jovenes-vigo-podran-disenar-personajes-primer-videojuego-gallego/509079.html</a>, teño que dicir só unha cousa. PRIMEIRO VIDEOXOGO EN GALEGO POLO MEU CARALLO, existe Merliño, existe o Preguntoiro, existe o videoxogo ese raro do alcalde de Lugo, como moito podería ser o primeiro videoxogo decente en galego, pero dubidoó (para iso xa hai outro proxecto con mellor pinta e sen subvenciónar).</div><div><br /></div><div>4. Onte estréouse en HBO "Xogo de Tronos" unha serie que ten unha pintaza incríble, épica medieval en estado puro. Ía esperar ata rematar de ler o libro, pero vendo o traíler creo que son un espectador precoz. Faría un chiste tonto ou unha crítica sesuda da preview, pero babeo demasiado pensando na serie como para dicir nada coherente.</div>Diego R. Pintoshttp://www.blogger.com/profile/06117331282521429267noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6582603789602646524.post-78526167033291608412011-04-14T04:08:00.001-07:002011-04-14T04:08:55.252-07:00Xabarín Club 1<p>Empeza con este post un pequeno monográfico recuperado sobre o programa que máis influencia tivo na miña xeración, case ata autodesignarnos co seu nome. Falo do programa da cadea galega: O Xabarín Club, que fai uns poucos anos, por algunha decisión aínda incompresíble decidiron colocar na grella a iso das 10 da mañá (que claró é cando todo os nenos ven a tele, ou a verían se non estivésen na fodida escola)<br /></p> <p>Empezarei tirando da whikipedia como ser repugnante que son: O xabarín club foi un programa creado en 1994 (co cal pouco me podo acordar do seu nacemento) por Antonio Blanco e a súa etapa de maior éxito rondou sobre mediados-finais dos noventa.</p> <p>O xabarín consistía e consiste na idea (nunca usada, por certo) de ir enlazando series de debuxos animados introducidos por un presentador mentras se intercalan trucos de maxia, actuacións musicais e concursos, e cun clube dos que os nenos podíanse facer socios, por un módico prezo . O orixinal do xabarín é que en vez de que os presentadores foran tipos de 30 anos finxindo ser adolescentes "super cools" e "super mega guays", púñase a un debuxo animado no seu papel que ademais de resultar menos pesado, non cobraba, nin pedía aumentos, nin se facía vello (desvantaxes os directores tiñan menos alegrías nos castings, xa se me entende...).</p> <p>Como animal animado decidiuse poñer a un animal que fose rockeiro (por iso de atraer a xuventude) e enxebre co que finalmente elixiuse ó xabarín (o can de palleiro foi incriblemente descartado pese a cumplir tamén os dous requisitos). O debuxante do xabarín foi o, xa daquelarecoñecido Miguel Anxo Prado, que é máis coñecido e apreciado fóra que aquí, e a voz a de Juanillo Estebán, que non sei quen é, pero saía na Whikipedia. O único fallo no pensamento dos creadores foi poñer o escenario do programa nun informativo porque pregúntome: ¿Que carallo fai un xabarín presentando un informativo? e ¿Porque como presentador de informativo considera máis importante poñer o Manda truco, Dragon Ball Z ou un videoclip dos Blood filloas á falar sobre as revoltas en Oriente Medio ?; pero a estas cousas éche mellor non buscarlle a lóxica.</p> <p>As seccións máis importantes do programa eran:</p> <p>a) As series: Das que ata fai pouco o 80% eran anime xaponés en galego e o resto (sobre todo o comezo) era algunha americana destas de risa (Os picapedra, Rocky e Bullwinkle, cousiñas de Tex Avery)<br /></p> <p>b) Os videos musicais: Onde grupos non demaisado coñecidos (exceptuando a siniestro total) cantaban cancións maioritariamente de estilo rock punk e indie, de temas variados (dende unha oda o futbolin a encontrarse cun extraterrestre pasando por un psicodélicoconto infantil contra pepiño grilo).</p> <p>c) O manda truco: sección onde unhas mans (que a saber de quen serían) ensinaban trucos de maxia</p> <p>d) As felicitación dos socios que estaban no cumpreanos: Onde poñían a foto dos agraciados e o seu nome e que sempre que estabas de cumpleanos buscabas, pero nunca acadábas atopar, porque no xusto momento en que a pasaban alguen cambiou ou acababan de vir da publicidade e ti inda non cambiaras cara a galega ou estabas no baño.</p> <p>e)AS películas dalgúns fins de semana. Polas mañás dalgún fin de semana ó mes (sobre todo en festas ou en vrán) emitíanse películas de animación en galego, normalmente baseadas en cómics europeos, xa fóran Tintín, Lucky Luck e sobre too, sobre todo, sobre todo Asterix.<br /></p><p>f) Outras das que me olvidei ó escribir isto ou que non lembro en que consistían (o doutor TNT)</p>Diego R. Pintoshttp://www.blogger.com/profile/06117331282521429267noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6582603789602646524.post-43187537229747189172011-03-01T03:14:00.001-08:002011-03-01T03:36:41.424-08:00E o Óscar éche para..Onte foi a noite dos Oscars, unha noite chea de maxia onde se celebra a grandeza do cine (sempre que sexa angloamericano) cos seus maiores representantes máis famosos e internacionais, tendo en conta por internacional todo o mundo que fale inglés e lo algún de recheo. Pero deixando tonterías tópicas a parte, onte estiven loitando contra o sono para poder er a gala, e foi una batalla complicada, porque dende logo a intensidade "vibrante" e os números "trepidantes e espectaculares" non o puxeron nada fácil.<br /><br />Se tivera que describir a gala cunha soa palabra, non me sería demasiado díficil dar con ela: ABURRIDA, soporíferamente aburrida de maneira cansina. Aburrida en tódolos sentidos, ninguna sorpresa en ningunha das nominacións (bueno quizáis en mellor corto documental, perotampouco é unha categoría que levante moita expectación), onde gañaron os quese sabía que ían gañar, coa única duda entre "A rede social" e o "Discurso do rei". Aburrida nos presentadores, pormoito que a boa de Anne se esforzara cambiando de vestido cada milisegundo e pico, pero tendo o lado a un señor lobotomizado tampouco hai moito co que traballar, e aburrida nos números musicais, que eran tan emocionantes e conmovedores como ver a roupa secar ó sol (e iso cando non hai vento, que entón a roupa xa lles gana condistancia).<br /><br />So podería destacar catro momentos na gala polos que valeume a pena vela, o inicio, no que inda non lle quitaran o cerebro a Franco (A James non o dictador, ese fai tempo que o ten descomposto), omomento Billy Crystal, que nunha frase superou en gracia ó presentador en toda a gala, o montaxe con falsos musicais e por último a Jude Law facéndolle un Gervais de colegueo a Robert Downey Jr.<br /><br />Polo resto unha gala soporífera, insoportable, cansina e trillada e algo bastante moña, que ademáis sacou a Copolla para non deixalo falar. Eo peor é que o seguinte ano veraina, pa ver só se a miña quiniela mental coincide o un, iso si coma non traían a un verdadeiro cómico preséntome eu alí, que total máis salero que este ano terían.Diego R. Pintoshttp://www.blogger.com/profile/06117331282521429267noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6582603789602646524.post-73677900052024544362011-02-15T11:33:00.001-08:002011-02-15T16:11:02.781-08:00Big Culo Day ou Jran día do Cú<div style="text-align: justify;">Hoxe, 15 de Febreiro a rede se xunta para festexar quizáis unha das cousas máis fermosas creadas pola man de Deus, un das obras máis maravillosas e que ó mesmo tempo todos podemoscontemplar (basta con ter un espello a man). Hoxe é o gran día do cú (no cómic), e aquí sumámonos a esta celebración, porque coma di a frase "quen ten cú, ten medo".</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Así que hoxe propoñeremos unhas bonitiñas fotos de cus debuxados por un artista galego, que hai que promocionarse.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div><img src="http://t3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSWHKiPjvzpY2_mVO59d6lT6bEJyot0t_x67Pe5Vnn2L8pABo25Jg" style="text-align: justify;float: left; margin-top: 0px; margin-right: 10px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; cursor: pointer; width: 185px; height: 272px; " border="0" alt="" /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div><img src="http://www.guiadelcomic.es/norberto-fernandez/el-caballero-despollado-por.jpg" style="text-align: justify;float: left; margin-top: 0px; margin-right: 10px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; cursor: pointer; width: 127px; height: 172px; " border="0" alt="" /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Aquí van dúas imaxenes ben culeiras do autor galego Norberto Férnandez (autor de entre outros do estrafalario cómic "o castelo regadeira" onde a protagonsita tamén tiña un bo cú), porque nós tamén sabemos de cús, moito americano con Power Girl e moita Wonder Woman, pero onde se poña un bo cú denominación galega de orixe que se quiten tódalas tonterías.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Síntoo moito pólas féminas que lean o blogue pero non puidemos atopar cús galegos de calidade no cómic (unha inxustiza contra a cal teriamos que protestar), así que aquí vai un cú estranxeiro, iso sí de calidade cinco estrelas</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><img src="http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTKbTCe6pxzmKSY2Dcv6iln7brfoZCZIA9aJEC8vWbB32tjDl8k" style="text-align: justify;display: block; margin-top: 0px; margin-right: auto; margin-bottom: 10px; margin-left: auto; cursor: pointer; width: 194px; height: 194px; " border="0" alt="" /><div style="text-align: justify;">É que <a href="http://jotacedt.blogspot.com/">o marciano</a> nós perdoe a todos.</div>Diego R. Pintoshttp://www.blogger.com/profile/06117331282521429267noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6582603789602646524.post-50029258127505017982010-12-27T02:19:00.000-08:002010-12-27T17:41:49.070-08:00Especial nadal: Santa viaxa ó espacio.Ahhhhhhh,o Nadal, época de horrendos villancicos sen sentido, comilonas insoportables, versións de conto de navidade en tódolos programas (se Charles vivese creo que viaxaría ó pasado para destruír a súa obra) e coma non películas navideñas, esas nas que case sempre aparece santa claus, que ten un problema para repartir os regalos e sempre, sempre, sempre alguén egoísta e materialista aprende que o espírito do nadal non consiste en comprar se non en estar coa familia e ser xeneroso.<div><br /></div><div>E se pensades que esas películas xa de por sí son malas, pastelosas e absurdas, a partir de agora ides desexar velas unha e outra vez, so para comprobar que comparadas co bodrio que os ensinarei parecen unha peli dirixida por tarantino e scorsese en dúo, e incluso as protagonizadas por Tim Allen serán tal que da mesma calidade que Orixe.</div><div><br /></div><div>E a película en cuestión, que é tan infecta coma para lograr iso é unha película de ciencia-ficción (inda que bueno usar ese termo é un insulto cara a ciencia ficción, pero ben mirado tamén sería un insulto usar película) que chegou ós cines alá por 1964 e que ten por título "Santa conquista os marcianos". En serio xa polo título non te podes esperar nada bo, pero é que calquera cousa que poidas pensar o ver o título quédase curta.</div><div><br /></div><div>Analizar ó detalle esta, chamémoslle cousa, levaría anos e anos de desglosar defectos, así que vou faceros un pequeno resume, para que se vos cruzades con esta xoia do mal cine saibades o que vos enfrentades.</div><div><br /></div><div>XA a película empeza cuns títulos de créditos dignos de especial navideño de cadena local, aderazados cunha canción taladraoídos. Logo nada máis empezar a película un reporteiro vai entrevistar a Santa, mentres presenta o programa con chistes malos, e Santa contrataca cos seus (En serio Santa nesta película é o equivalente navideño de chiquito da calzada, pero sen talento). Despois pasamos a Marte, que ten un problema cos seus nenos, están todo quietos e deprimidos, consultando o gran oráculo deciden que a solución e ir a Terra para secuestrar a Santa Claus e que lles traía alegría. Polo medio raptan tamén a dous nenos humanos. Santa instala a súa fábrica en Marte, pero unha facción de marcianos rebeldes quere saboteala para que os marcianos nos se volvan brandos. E por se había algunha dúbida, estaba sobrio cando vin a película, o que non se pode dicir dos guionistas.</div><div><br /></div><div>Tódolos personaxes menos dous ou tres son bastante ridículos, xa pola caracterización, xa polo malo da maioría dos actores (a excepción de Pia Zadora de pequeno, sí Pía Zadora fixo o seu debut nisto). Os marcianos son xente pintada de verde, cun pixama tipo star trek, e un casco xigantesco con antenas pegadas con celo, os nenos so saben falar despacio coma cando falas a idiotas (o público obxetivo da película), e Santa Claus non para de rir un sólo minuto durante película, ata cando está a punto de morrer. Mención honorífica para o personaxe de Goldar, o marciano mestura de Stalin e Burt Reynolds, que é malo ata o límite posible e que protagoniza o que probablemente sexa a escea de loita peor feita da historia.</div><div><br /></div><div>Iso sí a pelí deixanos grandes hitos da cutrez, que superan incluso os de plan 9 do espacio exterior: O robot feito tipo disfraz pouco traballado de halloween, os elfos conxelados coa pistola paralizante que non paran de temblar, e o bo de Bormar, o simpático marciano cun grave retraso mental o que todos queremos.</div><div><br /></div><div>E para terminar deixovos cun par de líneas da película, para que vexades por bos mesmos o nível:</div><div><br /></div><div>-¿Qué é brando, redondo, polo nun palo e asáse o no lume, ah e ademáis tamén é verde? Unha nube marciana</div><div><br /></div><div>-AHh e os meuas queridos renos, Blitz, Rudolf, Vixon....NIXON..ohh ese non, pero os niños saben os nomes de verdade....</div><div><br /></div><div>-Hai que implentar un programa de felicidade a través dos xoguetes (como hacer que dar regalos pareza hitleriano)</div><div><br /></div><div>A canción "Hoorray for Santa"</div><div><object style="height: 390px; width: 640px" width="640" height="390"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/M-TGnBOZj1U?version=3"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowScriptAccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/M-TGnBOZj1U?version=3" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" allowscriptaccess="always" width="640" height="390"></embed></object></div><div><br /></div><div>E un resumen visual da película para os valerosos</div><div><br /></div><div><object style="height: 390px; width: 640px" width="640" height="390"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/RmlE7ONKRcQ?version=3"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowScriptAccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/RmlE7ONKRcQ?version=3" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" allowscriptaccess="always" width="640" height="390"></embed></object></div><div><br /></div>Diego R. Pintoshttp://www.blogger.com/profile/06117331282521429267noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6582603789602646524.post-66971630888505196662010-12-19T08:31:00.000-08:002010-12-19T08:38:58.612-08:00Series xuvenis ou o ataque dos fans de FoQ comecerebros (1)<div style="background-image: initial; background-attachment: initial; background-origin: initial; background-clip: initial; background-color: rgb(255, 255, 255); font: normal normal normal 13px/19px Georgia, 'Times New Roman', 'Bitstream Charter', Times, serif; padding-top: 0.6em; padding-right: 0.6em; padding-bottom: 0.6em; padding-left: 0.6em; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; "><p>Quizais vos estades preguntando por que tardei tanto en actualizar (se é ese o caso facédevolo mirar axiña), pois ben aquí ven a vosa resposta. Pasei estas xa non sei cantas semanas investigando, internándome nunha das mafias máis perigosas do globo, ó principio probei a enviar reporteiros curtidos en todo tipo de situacións, pero non funcionou, so sobeviviron dous, dous valentes periodistas que se adicaban a infiltrarse na camorra, en alkaeda, en guantanamo en calquera sitio onde ninguén se atrevería. Aínda así non me puideron traer ningunha información de utilidade xa que a paranoia apoderarase deles e tiveron que ser internados no psiquiátrico.</p><p>Nesta situación vinme na obriga de buscarme eu as castañas e terminar o informe que me prepararan, sufrín toda clase de torturas psicolóxicas e un par de físicas, tiven que escapar de bunkeres secretos do goberno, pero agora no meu poder está o documeto definitivo, que mostrarei a continuación, sobre a maior ameaza para humanidade: As series xuvenís.</p><p>Nome da arma:Física o química, Nome en clave: Foq, Potencia poseedora: España, Distribuidora: Antena 3.</p><p>Tras someterme a unha exposición concienzuda a esta serie podo afirmar sen dúbida algunha que é a máis potente de entre o arsenal español (que a diferencia con outro tipo de armamento posee unha gran variedade destas armas psicolóxicas). Esta arma componse de varios elementos que a convirten en devastadora: primeiro está ó seu continuo ir e vir de personaxes baixo as excusas máis absurdas, segundo o estereotipado de todos eles (a choni, o pijo, o macarrila, a corpodes, o profe guay, a profe apocada, o guaperas, a chica marxinada, a hippie, o evanxelista, a cabronaza, a psicopata, a emo e poderiamos seguir) que nunca nunca saen dos seus roles, despois está o máis perigoso as tramas que todos vimos repetidas mil millóns de veces nas series xuvenis pero ó bestia e con máis drogas e sexo e todo elevado ó cubo. Os efectos de este coctel son tan poderosos que poden anular a vontade dun experto en meditación e causar que leve carpetas coa foto de Gorka e Cabano.</p><p>Nome da arma: Rebelde way, Nome en clave:desoñecido, Potencia poseedora: Arxentina, Distribuidora: Variable</p><p>Esta serie foi producida por arxentina coma ataque contra Inglaterra en caso dunha segunda crise das Maldivas. Utiliza como arma principal unha serie de canciones pseudopop-rock de baratillo previsibles e pegadizas como principal baza contra o enemigo, aínda que colle tamén outras estratexias como os modelos telenovelescos de narrativa, co que non so pode afectar a xuventude se non tamén as amas de casa aburridas, abarcando así un maior radio de acción.</p><p>Nome da arma: Rebelde, Nome en clave: RBD, Potencia poseedora:México, Distribudora: variable</p><p>Ver Rebelde way, é unha copia exacta pero con acento Mexicano, nótase que o departamento de innovación e creación mexicano anda falto de ideas.</p><p>Nome do proxecto:Series xuvenís Disney, Nome en clave: Proxecto WDDM, Potencia poseedora: E.E.U.U., Distribuidora: Belzeb..digo Disney.</p><p>Coma sempre, despois da desmantelación da URSS (que tiña armas avanzadas neste campo como "Instituto de camaradas" o "Son rebelde pero dentro da dura e inflexive moral stalinista"), Estados Unidos fíxose co control absoluto nesta carreira armamentística, conseguindo o seu principal éxito no proxecto WDDM (siglas de walter disney de dominación mndial, estos americanos sempre tan misteriosos e sutís). Esta campaña alcanou xa o seu máximo cenit gracias a Hanna Montanna, a serie sobre a estrella de rock que finxe non selo; porque imaxino que a ninguén lle gusta que lle idolatren e adoren os compañeiros de instituto ou Zack e Cody (Unha serie hostiable sobre xemelgos que son iguais pero con personalidades diferentes, o nunca visto en televisión) entre outras moitas armas, cada cal máis dañina. Cabe destacar que este proxecto nútrese tamén doutros medios distintos as series xuvenís, coma poden ser as peliculas xuvenís (e non vou dicir nada pero HSM e Camp Rock poderían, ainda que pareza imposible pertencer a este proxecto).</p><p>Con isto conclúe o informe que quizais poida reanudarse, pero recordade que a miña vida perigrara nese caso, e que nos recovecos segredos nunca explorados da xungla amazónica onde me teño que esconder para evitar a miña captura o wifi non sempre colle suficiente sinal.</p><p><br /></p><p>E ahí foi outro artículo rescatado dos anaqueles do antigo blogue da grella. E como adianto vai a haber entradas pola época navideñas e ademáis con análise de peli cutronga navideña incluída.</p></div>Diego R. Pintoshttp://www.blogger.com/profile/06117331282521429267noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6582603789602646524.post-82513504829255636832010-12-01T14:10:00.000-08:002010-12-01T14:45:17.996-08:00Anuncios que me fascinan.A quen non lle pasou isto de quedarse a mirar os anuncios e ver cousas que lle deixan boquiaberto cal se vira un remake de 2001:Unha Odisea no espazo dirixida por Lynch? Bueno si a xente esa rara que vai ver as series por internet (actualmente dous ou tres friquis antisociais porque todo o mundo miramos a tele) ou a xente que ve a primeira e asociados.<div><br /></div><div>E dentro das pausas publicitarias; que son esas cousas que poñen no medio dos programas para que de tempo de ir o baño, e no caso de antena 3 e telecinco de descifrar o lineal A mentres se descubre o boson de Higgs, hay sempre pequenos momentos de spots que lle deixan a un olloplático. Aquí unha mostra dos spot que máis extrañado e fascinado me deixaron, alghúns por curiosos e ben feitos e outros pois por masoquismo puro e duro.</div><div><br /></div><div>Anuncios de compresas: Todo este tipos de anuncios exercen un influxo en mi máis que curioso, sabes que o que estás vendo non ten sentido e ademáis da unha sensación falsa, pero inda así non se pode apartar os ollos da pantalla. Non sei se será por esa incrible cualidade de case converter a menstruación nalgo que parezca divertido e non nunha molestia, que os ves e case che dan ganas de ser muller, ou nese colorido extraño, ou nas preguntas filosóficas tipo ¿a que cheiras as nubes? ou ó aspirador que debe ter Patricia Conde alí abaixo, ou a todo iso xunto, pero cada anuncio de compresas é algho capaz de facer estallar a mente a calquera persoa se se esforza en entendelo.</div><div><br /></div><div>Rizo o erizo: E fácil averiguar o motivo da atracción por este spot, Rizo: a única mascota deseñada directamente para producir asco e odio na xente. Algo completamente inexplicable, pero todo nel causame noxo, a súia voz cargante, o nome como de conto de Gloria Fuertes, A Animación cutre 3d coa que está feito, TODO. Ós publicistas deberonlles dar un premio, o fin, todos acordámonos de Xénesis, inda que sexa para querer afogar a súa mascota coas nosas mans núas.</div><div><br /></div><div>Os anuncios de Coca-Cola: Unha marca que ten en conta a súa imaxe, e que sempre fixo uns anuncios moi curiosos e preciosistas, ou ben moi sinxelos e efectivos (o de Coca-Cola é para todos debería estar exposto nun museo comma a mellor publicidade minimalista da historia). Iso sí agora so me acordo deles para cagarme no viceporesidente de Coca-Cola, que a parte de vendernos como novas cousas que non o son e que de feito non son benificiosas (se a botella tiña esa forma era para poder agarrala ben), aínda encima é o chaval que máis forzado soa na televisión, e iso dio alguén que viu Física e químca.</div><div><br /></div><div>E ata aquí os meus anuncios (inda que bueno o tema da para unha segunda entrega onde non pode faltar os Jes-extender) se pasades, podedes deixar tamén algun que vos fascinara para unha segunda entrega.</div><div><br /></div><div>E Agora minutos musicales: </div><div><br /></div><div><object style="height: 390px; width: 640px"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/ga85spXx9Zg?version=3"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowScriptAccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/ga85spXx9Zg?version=3" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" allowscriptaccess="always" width="640" height="390"></embed></object></div>Diego R. Pintoshttp://www.blogger.com/profile/06117331282521429267noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6582603789602646524.post-27813678376058928162010-11-08T13:58:00.000-08:002010-11-08T14:03:59.355-08:00Os Tonechos ou ira asesina<div style="background-image: initial; background-attachment: initial; background-origin: initial; background-clip: initial; background-color: rgb(255, 255, 255); font: normal normal normal 13px/19px Georgia, 'Times New Roman', 'Bitstream Charter', Times, serif; padding-top: 0.6em; padding-right: 0.6em; padding-bottom: 0.6em; padding-left: 0.6em; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; "><p>Nota:Este entrada esta recuperada de fai dous anos, xa sei que estamos en Novembre. A tempo de hoxe Tonecho (Róber) fai un programa de humor bastante bo na galega, mentres que Tucho pois creo que segue indo de esmorga día sí día tamén con fariña moída nas Rías Baixas.</p><p> </p><p>Entramos en Decembro e con isto nas datas cercanas ó Nadal , e con istos nos beléns feitos con musgo (por moito que sexa ilegal), nos rencontros e rencores familiares e no límite humano para soportar publuicidade. Pero xaneiro tamén trae outras cousas coma unha vaga de frío e para non conxelarse eu recomendo a mellor calefacción: Ver os Toncehos, porque si, nada máis velos prodúcese no interior unha furia indiscriptible e ardente cara os toinechos en xeral e todo o públuico que os encontra graciosos en particular.</p><p>Para quen non os coñeza, tucho e tonecho (T & T a partir de agora que queda como máis moderno) son dous cómicos galegos que actualmente teñen un programa na galega cun humor de tal nível que en comparación os morancos parecen os monthy python nos seus mellores momentos (antes de que se clavaran navallas pola espalda). O humor parte do nada utilizado estereotipo de tipo parvo e lacazán, con fillo igual de parvo casado con muller comprensiva e con sogra gorda, o que ven sendo o paradigma do humor intelixente.</p><div class="mceTemp mceIEcenter" draggable="" style="text-align: center; "><dl id="" class="wp-caption aligncenter" _mce_style="width: 210px;" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto; border-top-width: 1px; border-right-width: 1px; border-bottom-width: 1px; border-left-width: 1px; border-top-style: solid; border-right-style: solid; border-bottom-style: solid; border-left-style: solid; border-top-color: rgb(221, 221, 221); border-right-color: rgb(221, 221, 221); border-bottom-color: rgb(221, 221, 221); border-left-color: rgb(221, 221, 221); text-align: center; background-color: rgb(243, 243, 243); padding-top: 4px; margin-top: 10px; margin-bottom: 10px; border-top-left-radius: 3px 3px; border-top-right-radius: 3px 3px; border-bottom-right-radius: 3px 3px; border-bottom-left-radius: 3px 3px; width: 210px; "><dt class="wp-caption-dt"><img title="tonechos" src="http://images.ciao.com/ies/images/products/normal/672/product-1179672.jpg" _mce_src="http://images.ciao.com/ies/images/products/normal/672/product-1179672.jpg" alt="" width="200" height="150" style="border-top-width: 0px; border-right-width: 0px; border-bottom-width: 0px; border-left-width: 0px; border-style: initial; border-color: initial; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-color: initial; " /></dt><dd class="wp-caption-dd" style="font-size: 11px; line-height: 17px; padding-top: 0px; padding-right: 4px; padding-bottom: 5px; padding-left: 4px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">Vai con pixama, ten que ter gracia</dd></dl></div><p>Para máis INRI (ou sexa para máis Xesuses, reis dos nazarenos), como forma de facer rir, ou iso creo, T & T caractezízanse por levar Tucho sempre un casco e chupa e Tonecho, unha gorra mariñeira e pixama. Vendo o panorama non podes esperar un chiste que pasee do tipo que parvos que son ou que gorda que é.</p><p>Aínda así,hai que admitir que antes de ter o programa e saír so no lúar dez minutos unha vez a semana, podían provocar incluso nunha ou dúas risas ocasionais, pero a algún xenio ocorreuselle darlles un espazo semanal dunha hora, que empezou como programa de sketches, do que se salvou só o especial do Día das Letras Galegas, como unha perla que achada na metade do vertedoiro. Actualmente é unha especie de telecomedia (por decir algo) no que os tonechos están de criados/invitados no pazo dun conde tolo cun maiordomo remilgado, iso si sen deixar atrás os seus chistes sobre persoas de baixa capacidade intelectual e/ou obesas</p><div class="mceTemp mceIEcenter" draggable="" style="text-align: center; "><dl id="" class="wp-caption aligncenter" _mce_style="width: 190px;" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto; border-top-width: 1px; border-right-width: 1px; border-bottom-width: 1px; border-left-width: 1px; border-top-style: solid; border-right-style: solid; border-bottom-style: solid; border-left-style: solid; border-top-color: rgb(221, 221, 221); border-right-color: rgb(221, 221, 221); border-bottom-color: rgb(221, 221, 221); border-left-color: rgb(221, 221, 221); text-align: center; background-color: rgb(243, 243, 243); padding-top: 4px; margin-top: 10px; margin-bottom: 10px; border-top-left-radius: 3px 3px; border-top-right-radius: 3px 3px; border-bottom-right-radius: 3px 3px; border-bottom-left-radius: 3px 3px; width: 190px; "><dt class="wp-caption-dt"><img title="tonechos2" src="http://www.ostonechos.net/imaxes/dvdtonechos.jpg" _mce_src="http://www.ostonechos.net/imaxes/dvdtonechos.jpg" alt="descubrimos a Tucho sen casco e como traballan os mono...guionistas que fan o programa." width="180" height="254" style="border-top-width: 0px; border-right-width: 0px; border-bottom-width: 0px; border-left-width: 0px; border-style: initial; border-color: initial; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-color: initial; " /></dt><dd class="wp-caption-dd" style="font-size: 11px; line-height: 17px; padding-top: 0px; padding-right: 4px; padding-bottom: 5px; padding-left: 4px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; ">DVD especial dos tonechos. Extras: descubrimos a Tucho sen casco e como traballan os mono...guionistas que fan o programa.</dd></dl></div></div>Diego R. Pintoshttp://www.blogger.com/profile/06117331282521429267noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6582603789602646524.post-61903796930891677562010-11-03T12:06:00.000-07:002010-11-03T12:45:05.243-07:00Bottom five: 5 motivos para aborrecer BoloñaPrimeiro aclarar que isto non vai en contra de esa fermosa e universitaria cidade do centro norte de Italia, que inda que nos visitei parece ser que ten a súa historia e encanto. Ademais só con saber que da alí clases o gran Umberto Eco, pois xa como que lle da un aquel. Non aquí co que me vou ensañar e co proceso de reforma educativa de Boloña; que curiosamente a universidade de Boloña non ten implantado completamente, mira que bo debe ser que non se fían del nin onde o fan.<div><br /></div><div>1. A maldita reducción a catro anos (e aumento noutros casos): Porque todo o mundo ssabe que nin unha carreira coma maxisterio necesita un ano máis para impartirse (e síntoo por todos os futuros maestros, pero sabedes que a vosa carreira é fácil, fácil de collóns) nin tampouco lle podes quitar un ano a maioría das licenciaturas, que iso causa abominacións, como reducir as nocións de física nas enxeñerías as que lles afecta o plan, ou facer que un futuro filólogo clásico non saiba máis co mínimo sobre os filósofos grecolatinos.</div><div><br /></div><div>2. Convertir o CAP en máster presencial: Pagar o triple polas chorras pedagóxicas de sempre, a vez que che quitan a oportunidade de buscar traballo mentres o fas, porque tes que estar atendendo a tódalas clases nas que che din cousas cómo "vuestro objetivo no es sembrar conocimientos, es crear personas felices"-anecdota real de conocido (pois para facer un adolescente feliz en vez de ensinarlle o verbo sein, amósolle mellor unha revista guarra e xa verás que ledicia)</div><div><br /></div><div>3.Cambio na relación profesor-alumno: Crían que con isto ían eliminar a mítica figura do profesor que sube a tarima, le o libro, e iso é a súa clase.Pero tendo en conta en que xa antes nin a metade o facía e os que o fan o seguirán facendo, só se consigue unha cousa, tratar a alumnos de segundo ou terceiro de carreira igual que a alumnos de bacharelato, e vale que sempre hai algún que pareza quedou atascado na ESO, pero iso non significa que sufran os demais.</div><div><br /></div><div>4. Esaxeradas expectativas: Porque non vou negar algo, algunha que outra idea do plan Boloña non é mala, coo os grupos máis reducidos ou o aumento de in centivo a mobilidade, pero os señores que pensaron iso, olvidáronse dun pequeno e minúsculo detalle. Todo iso costa cartos, cartos que eles quitan da financiación as universidades; co cal todas esas bonitas promesas quedan no aire, coma neve suspendida nunha peli de serie z.</div><div><br /></div><div>5. E última, a desinformación. Porque tanto grupito de protesta polo plan Boloña que non sabe nin o que é, non ven de ningures. Ven de que cando se deixa caer a información con contagotas e desde puntos de vista menos disimulados cás inclinacións políticas de Los Santos, pois lo pasa o que pasa.</div><div><br /></div><div>E conste que non pertenzo a ningunha plataforma política nin estudiantil, simplemente me gusta criticar cousas e esta en concreto pois dase moito a iso.</div>Diego R. Pintoshttp://www.blogger.com/profile/06117331282521429267noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6582603789602646524.post-12556958986890790432010-10-18T14:54:00.000-07:002010-10-18T15:34:38.025-07:00O ParteAhhh As novas, a fiestra que temos cara a información do mundo, e cara os sucesos locais, ese servicio público que nos permite saber todo o que necesitamos saber para poder vivir concientes do que ocorre o noso redor e o mesmo tempo das propostas que hai para arranxar o que está mal ou para dañar o que está ben. Eso son as novas na terra paralela número quince ou en dinamarca (que obviamente non está dentro do mesmo plano que España ou USA, porque se non é que non se entende)<div><br /></div><div>Pero polo de agora aquí as novas divídense nuns poucos tipos, que aparecen continuamente no telexornal a veces turnándose a veces ata xuntas.</div><div><br /></div><div>As noticias grandes, grandes pero grandes de carallo: A guerra mediática de turno, un atentado destes que fan ruído, as eleccións no noso país ou en calquera que mande moito no mundo, desastres naturales que chamen a atención. Noticias que non ocupan un telediario, non, ocupan meses enteiros sen falar de outra cousas, que vale que sexan acontecementos importantes pero fixo que hai algunha outra que contar, porque que eu saiba cando pasa algo diso o mundo segue xirando e a xente sigue indo a comprar o pan e o ING segue sendo "o teu banco e cada día o de máis xente".</div><div><br /></div><div>Os sucesos chupa-audiencia: Este ou aquel crime o este ou aquel accidente, destes que ocorren a millares cada día, pero que dende que alguén decide convertelo en mediático, parece que eclipsa tódolos demáis crimes sen resolver do mundo e tódolos accidentes desgraciados. Polo menos as noticias grandes, aínda que tapen todo o que pasa teñen certo interés real para a xente e aféctannos en mellor ou menor medida, pero a min a verdade o que lle fixeran ou lle deixaran de facer a madelaine ou marta del castillo súdame bastante,e podo vivir perfectamente sen sabelo.</div><div><br /></div><div>Tema controvertido da semana: Son sempre os mesmos temas que se repiten unha e outra vez, e que se acaban resumindo en estos son mellores cos outros, non estos outros son mellres, ou a postura máis sincera pero moito máis escasa, a verdade todos me parecen iguais pero os meus xefes me pagan por disir cousas malas destes. O final son os que acaban tendo unha maior labor social, amenizar con discusión os cafés da mañá en tódalas cafeterías e bares españoles, os días que non hai fútbol.</div><div><br /></div><div>E coma non as noticias estrella cando non hai outras noticias ou en vacacións (porque nunca pasa dende xullo nada ata septembro, nin en navidades, nunca) as novas de INTERÉS HUMANO: esas novas tan imprescindibles coma a dos animais que tocan música, esas tan pouco predecibles como fai calor en verán, fai frío en inverno (coa mítica entrevista o vello que asegura que foi o tempo máis extremo dende a súa xuventude) e esas tan, tan...tan raras de collóns comoa dos loros que fan esquá acuático ou a do señor maior que vai facer unha copia da torre eiffel tamaño real con mocos para batir un record mundial.</div><div><br /></div><div>e polo de aghora falo so das noticias en si, porque os presentadores (eses seres sen pernas, que fan chistes trillados e son capaces de hilar as novas dun terremoto na india e da estrea de avatar 2 sen ningunha complicación) ben darían para outro post e incluso máis.</div><div><br /></div><div><br /></div>Diego R. Pintoshttp://www.blogger.com/profile/06117331282521429267noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6582603789602646524.post-74721015080275671702010-05-27T12:11:00.000-07:002010-06-10T09:49:26.621-07:00this is the end, my lostful friendEste luns / domingo acabou perdidos cun final que decepcionou a moitos e encantounos a outros tantos ,xa que pese xogar conosco deixándonos sen saber que carallo é a illa (en serio alguén cría que nolo ían contar) solucionou as tramas das personaxes, que é o que realmente importame ver. Aínda así para aqueles que non lles convencera, veñen aquí algúns finais alternativos que probablemente tiñan preparados os guionistas (o que eu me inventei, elixide o que lles veña en gana). <div><br /></div><div>-Todo era un soño de Locke, que a súa vez é un personaxe dun soño do dono dun bar con fillos problemáticos.</div><div><br /></div><div>-No momento máis dramático caando Jack fai iso tan decisivo que tódolos que viron o capítulo saberán (non lle penso foder o final a niniguén, que pode que non o pareza pero son boa xente) a pantalla cambiase a blanco e en blanco queda.</div><div><br /></div><div>-Ródanse e emitense dous finais diferentes, nun Jack salva a illa, deixa a Hurley a cargo, lárgase e ten con Kate dous fillos, no outro a illa se destruese, Jack aterrorizado confesa a súa latente homosexualidad (porque ó pobriño algo selle nota que entende), morren todos sen ter consumado a confesión.</div><div><br /></div><div>-A Hurley éntralle, moita pero que moita fame e cómese o Antijacob e Desmond antes de que poidan facer nada.</div><div><br /></div><div>-Os guionistas danse de conta de que malgastaron ás súass vidas durante seis longos anos, prodúcese unha profusión de suicidios e de baixas por depresión, a serie queda sen final.</div><div><br /></div><div>-Faise un final no que se resolven tódalas dudas posibles, pero resulta ser unha chufa explicativa e os fans se queixanse vehemente.</div><div> </div><div></div>Diego R. Pintoshttp://www.blogger.com/profile/06117331282521429267noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6582603789602646524.post-58985606081739946012010-05-06T06:18:00.000-07:002010-05-06T06:26:26.662-07:00Astérix e a madre que pariu a Uderzo<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'Bitstream Charter', Times, serif; font-size: 13px; line-height: 19px; "><p>Corre o ano 2010, tódala miña colección de tebeos de Astérix está ocupada por obras de gran calidade e divertidas. TODA, non, unha historia repulsiva e noxenta resiste todavía ó gosciniano invasor gracias á súa poción máxica, preparada polo druida Udercix que lle proporciona uns guións dun nivel pésimamente sobrehumano. Este tebeo chámase ¡O ceo caésenos enriba!</p><p>E nunca un título se axustou tanto o contido, porque é o que calqueira fan das aventuras da aldea gala sinte, que o ceo se lle cae enriba e ó igual que a isto era ó único que Abracurcix lle tiña medo, este tebeo pasará a ser o único pesadelo recurrente de quen o lea.</p><p>A historia comeza cando os nosos bravos heroes van cazar xabaríns, ata aquí todo dentro do común, ata que se encontran que todolos xabaríns están paralizados e o mesmo toda a aldea, a excepción do druida. Descobren que isto se debe a UNHA NAVE XIGANTE CON FORMA DE BOLA DE GOLF DORADA da que sale un bicho violeta que lembra na cara a mickie sen orellas e que é disnewaltiano (é díficil adiviñar de onde sacou o nome, ehh) que ten a capacidade de crear superclons (idénticos a superman curiosamente). Tras desconxelar a aldea cóntalles que ven a advertirlles que os malvados Namgakas do planeta Namga veñen a roubarlles a poción máxica. Tras isto hai loitas, se decatan de que a poción non lles afecta ós alieníxenas, hai algún chiste clasico de asterix polo medio (non moitos non vaia a ser que sexa gracioso ou algo) e ó final todo termina cos aldeanos coa memoria borrada e con nós desexando que nos borren a nosa.</p><p>Podería seguir dando detalles e detalles polos que este me parece o peor comic escrito por Uderzo, podería nombrar máis situación absurdas coma a loita entre sueperclones disnewaltianos e robo-ratones namgakas, chistes horrendos (de feito o único chiste 100% asterix é o de "importame unhas berzas" *especie de col gala), pero creo que non fai falla dar ningunha razón de máis, a absurdidade da trama fala por si mesma. Comprendo que Uderzo quixera cambiar e facer algo diferente pero tiña que fácelo dentro da saga asterix, unha saga que tenos acostumbrados a unhas estructuras fixas pero graciosas; dentro das cales caben tramas de todo tipo con historia divertidas, xogos de palabra que rompen a cabeza ós traductores, burlas a estereotipos culturales e romanos vapuleados (algo que so aparece unha vez en este tebeo).</p><p>E agora coma guinda darei a miña teoría de porque Uderzo publicou este tebeo, algo que nin sequera o Álvaro Pons viu (ou si pero que carallo): O tebeo en sí e unha defensa da animación tracional frente o manga, parecerá ridículo pero se te fixas nos nomes dos extraterrestres xa non o é tanto. Así os aliénixenas bos chámanse disnewaltianos (por walt disney para os lectores que esten na ESO) e os malos Namgakas que é un acrónimo sinxelo de Mangakas, reforzado isto porque a súa nave lembra a Mazinger Z. Co cal se pode teorizar que Uderzo xa vai maior e mestura churras con merinas e cascos de romano con cascos de astronauta.</p></span>Diego R. Pintoshttp://www.blogger.com/profile/06117331282521429267noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6582603789602646524.post-42510483119822838262010-05-02T16:48:00.000-07:002010-05-02T17:40:45.417-07:00Series para teus enemigosTes alguén o que verdadeiramente odias, alguén o que queiras ver sufrir ou gastarlle unha broma pesada, ou simplemente tendenzas masoquistas. Entonces dende a grella damosche unha pequena lista de series que baixo experiencia non desexaría a ninguén ver, dende series botadas a perder ata algunha serie extraña e coma non cousas de disney chanel.<div><br /></div><div>Heroes: Que bonito empezou o soño, unha serie que partía dunha idea orixinal con guión sólido, personaxes interesantes e como se fastidiou nun nada, no que rematou a primeira temporada. A partir de ahí todo é un embrollo de personaxes novos, líos irresolubles (coma en perdidos pero sen interes), guións pobres e aburridos e a nostalxia que lles queda os fans de dicir, polo menos empezou con bo pé. En fin o Titanic das series: moita promesa para logo afundir co primeiro anaco de xeo para cubatas que atopa no camiño.</div><div><br /></div><div>Flashforward: Se a serie anterior era o Titanic das series, este seria coma un barco feito completamente de formigón, bo aspecto por fora, pero na auga non aguanta nin dous segundos. Porque dende cuatro veña a meternos flashforward polos ollos e imaxenes impactantes e publicidade e máis publicidade, para que logo a serie quedara en nada e normal porque é unha das peores series de bo presuposto que vin na vida, guións que non dan, personaxes estancados que no evolucionan nada e bastante pouco carismáticos e todo aderezado con esa sensación de serie que te quere impresionar pero que nunca o logrará.</div><div><br /></div><div>The flying nun: Parece incrible, pero unha serie así existiu (busquen, busquen en youtube e horrorícense) e de feito tivo certo existo, alo polos locos anos sesenta e setenta e chegouse a emitir en España. A serie en si trata dunha monxa que voa (chamndose a monxa voadora non irán esperar combates de robots) e que axuda a xente gracias a ese poder. Máis ala diso non me atrevin a indagar moito máis, salvo que a Igrexa Católica condenou a serie porque non pensaban correcto que unha monxa voara (claro é que así véselle todo e claro vai provocando).</div><div><br /></div><div>The Jonas: Que hai peor que un grupo pseudo-pop-rock de adolescentes, un grupo pop-rock de adolescentes ultrapuritanos e odiosos, e peor, unha serie sobre ese mesmo grupo, e aínda peor unha serie sobre ese grupo no que se lle da carta blanca para aconsellar nos guións a eses futuros drogadictos puteros (digo aconsellar porque dudo que poidan escribir). Surxe así unha serie recomendada so a moi fans do grupo ou a retrasados mentales graves, na que nada ten lóxica, a continuidade e obviada e os actores actúan mal incluso facendo de sí mesmos. Unha xoia entre as series xuvenís que fai obra mestra a Hanna Montana ou a das sereas de Megatrix.</div><div><br /></div><div>Heil Honey I'm Home: Hai unha época en que os homes temidos pasan ou a ser considerados grandes homes como Xullo César ou Napoleón ou a ser bufóns dos que calquera pode rirse. Asi lle pasou a Adolf Hitler, que, por estrano que pareza, protagonizou unha telecomia británica nos noventa, na que tiña que soportar uns veciños xudeos do máis molesto, todo cun ton de comedia dos 50. Curiosamente o proxecto, contra todo pronóstico non saíu a flote e a humanidade sufriu unha comedia mala menos.</div><div><br /></div><div>Piso de Estudantes: Porque en Galicia tamén temos dereitos a producir series malas, concretamente outra comedia de situación. , poño aquí esta copia barata e descarada de Friends, pero con argumentos e chistes bastante máis trillados, actores mil veces peores e inda que costa recoñecelo, menos glamour, porque un grupo de xoves en New York non é o mesmo que catro estudantes en Santiago, por moi bonita que esta cidade sexa. Para rematar a faena o decorado non podía ser o dun piso de estudantes: estaba limpo, ben decorado, e non aparecía a casera para toca-los collóns ocasionalmente.</div><div><br /></div><div>E con este post regreso dunhas largas vacacións impostas pola ausencia de intrané,e para contrarrestar o empacho de malas series recomendo ver: Carnivale, The Wire, Lost (da que xa falarei), Pushing Daises, Seinfeld e The Big Bang Theory entre outras.</div><div><br /></div><div><br /></div>Diego R. Pintoshttp://www.blogger.com/profile/06117331282521429267noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6582603789602646524.post-88900395883986307822010-03-21T11:00:00.000-07:002010-03-21T11:57:51.454-07:00Ultradescarguistas, hai que querelos.Primeiro aclarar unha cousiña, eu non estou encontra das descargas,sería un hipócrita se o estivese , nin creo que intrané destruia a cultura ( a cultura por definición non se destruirá ata que o ser humano deixe de estar acá, e por desgracia para iso falta moito). Pero vou falar de certo comportamento típico en intrané que me crispa os nervios e non me podo calar.<div><br /></div><div>Vou falar de esa xente que descarga masivamente obras de toda clase, tipo e xéneros ata encher teras e teras, pero que ve (ou le ou escoita) so un ínfima parte. Esa xente curiosamente é a que se queixa logo de que tódolos artistas son uns multimillonarios sacapelas, que todo está carísimo e que gritan enfervorecidos, bueno escriben en maiúsculas enfervorecidos "KULTURA LIVRE XA, MORRE SINDE". E o ver esto eu sempre me fago unhas cantas preguntas.</div><div><br /></div><div>1.¿Que fan estes señores con todo o que descargan?</div><div><br /></div><div>Porque que coño fas con discos e discos duros cheos de cousas que raramente usas e que non vendes, coleccionalos, mostraos os colegas pa presumir tipo: "mira teño un disco duro cheo de todálas series americanas dos 80", intercambialo coma cos cromos (cambioche a discografía de U2 pola de Coldpaly, pero prohíbido escoitala ehhh).</div><div><br /></div><div>2.¿Por que collóns descargan tanto?</div><div><br /></div><div>Según a miña teoría personal, eles pensan que é ilegal (xa sei que non é) e por iso cada vez que descargan sinte un acelerón de adrelanina, idéntico ó que sentirían se roubasen un coche, só que sen perigo. Porque por necesidade non é, se fose así baixaríanse uns cantos archivos e consumiríanos, pero non se da o caso.</div><div><br /></div><div>3.¿Tanto odian os artistas?</div><div><br /></div><div>Aquí entra a nosa amiguiña Sinde, unha ministra que non me cae nada ben, e que acaba de aprobar unha lei, que tampouco á que sexa unha maravilla (peche de webs non realmente ilegais). Comprendo polo tanto os varapalos hacia ela, e tamén hacia SGAE, que son a única empresa que ten en plantilla ó fantasma de Goebbels coma relación públicas. Pero os artistas, por favor, que o 80 % pagan hipoteca; e vale que hai chupópteros multimillonarios, pero tamén os hai no fabricado de roupa e seguro que esta xente compra Nikes igual sen importarlle. De feito moitos artistas están en contra da SGAE porque a maioría dos seus cartos en dereitos de autor van para as distribuidoras (editoriais, productoras, discográficas e demais fauna). E isto na música soluciónase con ir ós concertos, pero ata que cambie o sistema co cine e cos libros non queda outro remedio que ir e pagar un pouco máis para que os artistas poidan comer. Porque sí comen, son persoas, e facer cultura e algo que costa traballo, tempo e esforzo e se non se lles paga pois o mellor non deixan de facela pero en ves de 20 canción, libros ou pelis do teu grupo/escritor/director favorito posi fará unha ou dúas, porque non terá tempo mentres ten que traballar de fotógrafo de bodas ou de fontaneiro.</div><div><br /></div><div>4.¿A cultura está tan cara coma eles realmente din?</div><div><br /></div><div>Que eu saiba na maioría do mainstream si é así, os discos con 12 cancións non baixan de 20 euros, os libros e os cómics son algo máis baratos, e ir a ver unha película cóstache 6 euros mínimo seguro. Pero se sabe buscar ben e nos sitios adecuados pódense encontrar discos a incluso 2 ou 3 euros, os libros e os cómics existen gratis en certos sitios chamados bibliotecas, e alquilar unha peli non costa máis de 2 euros, e ademais os 6 euros non son tan caros, vale non podes permitirte ir o cine cada día, pero eu podo permitirme ir ver sen problemas unha pelis o mes. Os videoxogos en cambio quitando os da DS son todos para bolsillos selectos.</div><div><br /></div><div>5.¿Tan maravillosas son as cousas baixadas?</div><div><br /></div><div>Aquí algo que non entendo, alguén en verdade prefire ver un screener cutre doblado ó español neutro con baixa calidade de sonido e coas voces de espectadores por detrás en lugar de vela no cine, nun asento cómodo, cunha enorme pantalla e un equipo surround co que ata se pode oír se ó protagonista se lle pega un chicle no zapato. En serio alguén prefire deixarse os ollos na pantalla en vez de utilizar unha cómoda unión de papeis que podes levar contigo (e que se é de Tolstoi ata te axuda a facer pesas se o fas). En serio se hai alguén así quero que mo presenten para darlle unha labazada de inmediato a ver se espabila.</div><div><br /></div><div>E si, intrané é unha maravilla, permitíume saber de moitas que cousas que hoxe en día adoro e me encantan, pero non por iso descargo compulsivamente, descargo cousas que sonme díficiles de encontrar, ou cancións concretas dun grupo do que so quero certas cancións (e non me interesa o album) e moitas cousas para mirar que tal están, xunto con moitas películas vellas que normalmente xa alquilei ou vin na tele antes e apetéceme volver ver. Pero cada vez que algo que descargo me encanta prométome que se algunha vez o encontro a un bo precio, comprareino sen pensalo, e é unha promesa que teño cumplido máis dunha vez (sobretodo con algúns discos e libros) porque penso que alguén que fai algo que consigue chegarme tanto, mereserá ter cartos pa que hereden seus fillos. Pero dende logo non acumulo archivos sen míralos só polo pracer de ver coma a barra baixa (outra teoría miña).</div>Diego R. Pintoshttp://www.blogger.com/profile/06117331282521429267noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6582603789602646524.post-31362546987292347672010-03-20T13:39:00.000-07:002010-03-21T10:56:05.172-07:00Os culturetas<span class="Apple-style-span" style=" ;font-family:'Times New Roman';font-size:medium;"><div style="background-image: initial; background-repeat: initial; background-attachment: initial; -webkit-background-clip: initial; -webkit-background-origin: initial; background-color: rgb(255, 255, 255); font: normal normal normal 13px/19px Georgia, 'Times New Roman', 'Bitstream Charter', Times, serif; padding-top: 0.6em; padding-right: 0.6em; padding-bottom: 0.6em; padding-left: 0.6em; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; background-position: initial initial; "><p>Cada vez que te animes a ir a un cineclub ou pisar unha filmoteca, ahí estarán eles. Cada vez que vaias a unha biblioteca a coller un libro, ahí estarán. Cada vez que asistas a presentación dun libro que che pareza interesante, ahí estarán. Cada vez que decidas ir a un pase en versión orixinal, ahí estarán. Cada vez que pises unha exposición de arte moderno, que vaias ó garito de moda a escoitar a algún grupo indie, ahí estarán. Cada vez que saia un cómic europeo e vaias mirar como está, en fin, cada vez que fagas algo minimamente alternativo, ahí os poderás encontrar.</p><p>Refírome os culturetas, os intelectualoides, os gafapastas, os tipiños que van a cada sarao cultural habido e por haber. Pero non nos confundamos, hai xente que desfruta da cultura e tenta empaparse dela o máximo posible, que gústalle abrir os seus horizontes, e que cando vai ó teatro vai ver unha obra porque quere, porque lle apetece e porque lle parece boa. Os culturetas non pertencen a este grupo de persoas, os culturetas non necesitan desfrutar da cultura nin empaparse con ela, para que se van empapar se eles xa o saben todo sobre a cultura, incluso diría máis se eles mesmos son cultura. Eles pensan, no seu recargado egocentrismo, que ningunha obra pode considerarse artística se non están eles para validalo, e pobre de ti se con un deles te cruzas, entón prepárate a oír un soliloquio xigantesco de dúas horas sobre o porqué o cuadro este con catro cadrados azuis e un punto vermello no centro é unha xenialidade creativa que merece ser exposto coma o cumio do arte moderno e da transgresión, pero aquel con catro puntos azuis e un cadrado vermello é basura inmunda que colouse na exposición porque os que marchantes debían poñer algo comercial que aceptara toda clase de público.</p><p>Pero non teñades medo, aquí van unhas poucas claves para saber distinguir ó gafapasta cultureta dunha persoa normal e corrente á que lle gusta a pintura, a poesía, a literatura, a música ou o cine:</p><p>1. O cultureta non é un animal gregario, así que se ves máis de tres persoas falando tranquilamente sen descutir sobre nada, estáte tranquilo, non hai peligro. Iso si non te fies desa parella na que un dos membros está a laretar todo o rato e a outr asinte con cara de socorro, nin tampouco dese chaval solitario cun jersey a raias cun pin dun grupo de rock alternativo dos 70, un carriere du cinema debaixo do brazo e un libro de Proust que nunca leu na man e que asinte para si mesmo e di ben ou pouca calidade cada tres segundos.</p><p>2. Os cultures son omnisapientes, de todo saben ou de todo coñecen. Pregúntaslle por calquera cousa e eles teñen a resposta, iso si, unha resposta intrincada que ninguen salvo él pode comprender. Ademais tamén saben o que realmente ti queres preguntar e adiántanse ós teus reprimidos desexos, el sabe que querías, que devecías e morrías por preguntarlle polas similitudes entre Welles e Lynch e non so, pedirlle que calara para poder ver tranquilo "Con faldas e o tolo".</p><p>3.Esto xa o mencionei pero recalco no tema. Eles nuca van ver nada, eles so van para certificar a calidade ou ausencia de calidade dunha obra. Sen o seu avezado criterio a humanidade caería na desgracia e non sabería que ver, que oír, que criticar ou que facer e caeríamos nunha era de anarquía, volvería o nazismo e a quema de libros e a sociedade desintagraríase, ou polo menos eso é o que eles deben crer.</p><p>4.O cultureta sempre debe ir <span mce_name="em" mce_style="font-style: italic;" class="Apple-style-span" style="font-style: italic; ">cool</span>, e facer cousas <span mce_name="em" mce_style="font-style: italic;" class="Apple-style-span" style="font-style: italic; ">fashion e alternative. </span>Nunca verás a un tomando unhas cañitas nun bar a media tarde, tampouco nunha discoteca (que vulgar), eles están en pubs modernos onde poñen música trance alternativa e grupos indie case descoñecidos. Tamen so admiran directores oscuros sobre os que hai poucos datos e menos pelis, serie que nunca se emitirán fora do país do orixen (Inglaterra no 80% dos casos) e libros de autores difíciles de ler e se algo isto faise popular repudian del</p><p>5. O cultureta ama e defende a capa e espada todo o local, pero en realidade adora o estranxeiro. Un bo gafapasta ensalzará virtudes do cine español non comercial, pero pregúntalle cantas pelis de Buñuel e Berlanga veu e veras a resposta (xa non diremos de Almodóvar, ó que adora e idolatra, pero do que so veu unha vez Tacones lonxanos e porque se trabucou de sála). Xa non diremos en literatura, onde irá a tódolas presentacións habidas e por haber dos autores galegos para defender a cultura en língua rosaliana, cando eles a única poesía de lingua vernácula que se saben é as dúas primeiras estrofas do himno e unha de Iolanda Castaño.</p><p>5. Rexeitan a modernidade, e todo o que representa, exercendo así un posmodernismo borreguil e desfigurado. Nunca os verás comprar un cd, eles sempre preferirán o sonido dun vinilo, eles non ven a tele, escoitan a radio. Pero pídelles que deixen seu Ipod, que lle quiten o seu Imac e seu Ibook e empezarán a chorar.</p><p>6. Son seres urbanos (así que se vives nun pobo ou aldea, felicidades). Aman todo o urbano, o arte urbano, visten urban casual, e encántalles a arquitectura urbana. Se non houbera cidades extinguirianse en dous segundos por alta de fume e cineclubs.</p><p>Para o final, recordar que esta tribu non se compon exclusivamente de homes, se non que hai unha gran multitude de mulleres culturetas, que acabaran liandose con jevicarras musculosos para desgracia dos machos da especie (que se teñen sorte acabaran cunha pija destrozanervios).</p></div></span>Diego R. Pintoshttp://www.blogger.com/profile/06117331282521429267noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6582603789602646524.post-76507685543415316202010-03-19T07:42:00.000-07:002010-03-19T07:59:16.961-07:00Pataforma nova, vida novaA grella galega acaba de mudarse a Blogger, deixando atrás o noso querido (pero inestable) lugar en Wordpress para adentrarnos nun novo mundo. Os que coñezan o blogue sabrán xa de que vai e tamén de que pes coxea, pero para a xente que poida entrar ágora nova gustaríame deixar claro de que vai a cousa.<div><br /></div><div>Este é un blogue ante todo de humor, dun humor con bastante mala baba ademais, pero que ninguén se ofenda nin se escandalice, é so para botar unhas risas. Nos seus inicios pretendeu ser un blogue de humor sobre a televisión (de ahí o título do blogue, grella tamén significa "parrilla" no ámbito da televisión), pero enseguida cambiou de rumbo e diversificouse, tocando temas diversos, según se me ocurrían ideas que me parecían divertidas para posts. Aclarar tamén que é un blogue integramente en galego, e non é que sexa nacionalista, pero coma me costa máis escribir en galego que en castelán propúxenme facelo así para acostumarme e así quedou.</div><div><br /></div><div>Por último, quero dar a benvida a todos os lectores que entren aquí, na nova casa da grella, e espero que se divirtan e se rían un cacho, ademáis prometo non subir youtubes cando non teña ideas.</div>Diego R. Pintoshttp://www.blogger.com/profile/06117331282521429267noreply@blogger.com0