Christmas evil, cine de nadal

Seguindo coa tradición navideña instituida neste blogue o ano pasado, analizarase outra película do cine de nadal máis atípico e sobre todo más horrendo e vomitivo. Este ano ía a mirar a Historia da Natividade, pero vendo o gañador das eleccións, hai que ir saber co cabalo gañador e asíq ue a deixarei de lado para que non chapen o garito.  Unha película que é unha obra excelsa que representa os valores tradicionais cristiáns que deberían predomianr nestas datas--( xa. xa. escribín suficiente para que me den a subvención, xa?, ok). ASí que coma cambio de última hora adicarei a entrada a "Christmas Evi"l, coñecida tamén coma "You'd better watch out tonight" e coma "Terror in Toyland", e xa non oficialmente, coma "a peli esa do asasino vestido de Papa Noel que é como é Silent Night, Deadly Night, pero en aburrido".

O pequeno Timmy, (que así chamarei a o protagonista sen carisma) está cos seus irmáns observando a Papa Noel baixar pola chiminea e traer os regalos para logo subir maxicamente por ela, despois de discutir co seu irmán se era Papa Noel ou seu pai, baixa a comprobalo e observa a o bo de St Klaus facendolle un regalo especial, digamos que dándolle a probar do seu bastón de caramelo (Que están a foder, por se tiñades dúvidas). Tras observar esta perturbadora escena, na que por desgracia non sae nin un miserable peito, o pequeno Timmy sube ó ático, colle unha bola de neve, escachaa e cortase cun cristal, porqué, aínda mo pregunto, pero máis me pregunto porque cando se fai a ferida, faina cun divertido "ping". (Todos sabemos que cando nos cortamos facemos ping, é un dato médico).

Anos despois o pequeno Timmy, é un home amargado, que traballa nunha fábrica de xoguetes, que se dedica a espíar os nenos apra ver se son bos ou malos e que ten unha obsesión insana con Santa Klaus; obsesión provocada polo trauma infantil, cousa que todos tiñamos claro, pero que por se hai algún espetador lentiño a película nos lembra cada dez minutos con flashbacks. Despois de uns cuarenta minutos onde non pasa nada máis que amosarnos a miserable vida do Timmy adulto, e a súa obsesión e inxenuidade mentras fala cos seus xefes ou co seu irmán e na que non pasa absolutamente nada máis, chega a parte divertida da película (é unha forma de falar), cando finalmente saltálle o chip na súa cabeciña e se cre por fin papa Noel, primeiro adícase a facer boas obras. Rouba axoguetes do seu traballo, porque o seu xefe, o señor Xefe O'Topico, so pensa nas ventas e non nos nenos, e da os xoguetes ó hospital, tamén da os xoguetes os nenos bos da súa lista (porque si tiña unha lsita de nenos bos e malos) e ó neno malo deixalle unha bolsa chea de terra.

Pero ahh, terrible destino, xente nunha igrexa búrlase del e pasa de ser o amigable señor tolo que se viste como Santa a ser o asasino señor tolo que se viste como santa. Despois diso, invitano a unha festa, e acaba indo a unha casa a matar o que ía ser o seu novo xefe, xefe O'topico Mcmillonetis, Cando o descobren no barrio do seu irmán, a xente empeza a perseguilo con antorchas (porque que veciño nos oitenta non gardaba antorchas medievais para unha ocasión como esta) o seu irmán averigua que él é o asasino (o meu irmán que se comporta como un tolo, está obsesionado con Santa, e leva desaparecido 5 días é o asasino disfrazado de Santa, nunca puidera imaxinalo), intenta noquealo e ó final escapa nun furgónq ue términa volando. Si a última frase está ben escrita o furgón o saltar por unha ponte, empeza a volar e o pequeno immy resulta ser o verdadeiro Santa Klaus, non lle tentedes atopar o sentido. É Santa Klaus e punto, porque ben, ehhh a súa nai tirouse o Papa Noel de verdade (tamén podería ser o pai, pero apareceu subindo máxicamente por unha chiminea, ou sexa que ou ben seu pai é santa Klaus, ou creo que hai unha señora no Polo Norte cuns cornos máis grandes cos de Rudolph).

Mentres que a película do ano pasado, Santa conquista os Marciáns, entra nesa categoría do cutrerío xenial, esta película quédase só en cutrerío, si ten os seus momentos divertidos, hai sexo con disfraces de Santa Klaus, risas maníacas dignas do oscar a sobreactuación, Timmy gritando durante 15 minutos "Feliz Nadal", persecuicións psotas a velocidade de 1,5 sen motivo algún, nenos ameazando con coitelos ós seus pais e un final tan estúpido e absurdo que só pode ser obra dun xenio. pero en xeral a película é aburrida, as actuación quitando dous momentos son planas, o asasino non é interesante, máis alá de, crese Santa Klaus, e ata o primeiro crime hai que esperar case unha hora, durante a película case non se ve nada de sangue e en xeral é tediosa ata máis non poder. Pero recordade sed bos está noite porque os reis magos vos están a vixiar, e eles si que non son tan brandos como o señor do Polo Norte.

Paixón de Fefiñáns, capítulo II

Con unha velocidade  de campionato, Mucha achegouse o descoñecido, que ía vestido cunt raxe verde estrambótico e cun sombreiro negro, de forma máis que curiosa, agarrouno polo brazo e espetouno contra o chan

-Ti que cres que estar a faser eiquí, espíando así a unha señora tan fisna e fermosa coma mín, que vai ser a futura duquesa, se querías espíar, espiaras a esmirriada esa, que total para o que vale?

-Pero co..como me atoparon, se estaba oculto a perfección entre as viñas?

-Quizáis, perdone, quizás tiña algo que ver que estas son viñas de Albariño, e son altas, non te podes esconder gabeando polo chan- dixo Helena María?

-Claro, Claro, xa sabía eu que había un detalle do que non me decataba.

-E poderíase saber quen é vostede?

-Si, perdonen señoritas, son Antón Branquedo, coronel da Garda Cívil, división antimarisqueo e veño aquí para deter a Helena María Eufrasia para interrogala, sobre a fuga do cárcere da súa nai, a famosa Xoana a matacadelas.

-Isto é unha ultraxe-berrou Helena María, enfurecida- como puiden axudar a miña nai se estiven aquí todo o rato.

-Ahh, pero iso dalle a escusa perfeta, pero temos información de que Matacadelas usaba as adegas do Conde para escamotear mercancía, así que é moita coincidencia que o día en que se escapa, veñas xusto a pedir traballo a elas, é ou non é.

-Pero, pero, pero non teñen ningunha proba, eu son inocente!

-Son garda cívil, dende cando necesito probas para deter a alguén. E o de inocente xa se verá no xuízo.

Branquedo colleu as esposas do seu cinto e púxollas a nosa heroína entre as mans, que como tiña as mans pequenas quitousas. Entón Branquedo decidiu ser máis práctico e agarrouna directamente el mesmo. Mentras se alonxaban nos ollos de Mucha víase un brilo de maldade.

Terá algo que ver Mucha nas sospeitas de Branquedo contra Helena María? Será a nosa heroína xulgada culpable? como é que existen Gardas Civís que falan galego? e o máis importante, alguén sabe porque carolo teñen as viñas de albariño que estar altas, e as de tinto a rás de chan?


E sí, referencias innecesarias a series galegas, verédes moitas, por aquí, mínimo unha por capítulo, e non todas estarán tan claras como a de hoxe, conste.

Festas Gastronómicas ou como comecei a odiar o viño

É sabedoría popular, que nos pobos o verán é a estación das festas, onde cada semana hai una festa diferente, nunhas celébrase un feito histórico, noutras o aniversario da morte ou do nacemento dunha figura importante, noutras a xente saca a pasear unha estatúa que empapelan con cartos e rodean flores, por motivos que aínda se me escapan (oín que é porque pensan que así a estatúa lles concederá favores, pero non creo que ninguén poida ser tan estúpido, non?).

Pero, claro alguén avispado deuse de conta de que só con esas festas, habería algún día no que na plaza non soaría unha verbena, e claro, iso non se podía permitir, e así naceron as FESTAS GASTRONÓMICAS, festas onde en teoría se celebra a excelencia e a caldiade dun produto da zona, e que realmente non son máis que unha escusa para beber ata caer,  traer a orquestras para entreter ós vellos e cobrarte 20 Euros por unha ración que calquer outro día do ano poderías tomar por 2.

Estas festas curiosamente moitas veces teñen o estatus de "festas de interes turístico ou cultural", por que todo o mundo sabe que non hai nada de maior interese cultural que ver xente comendo e bebendo (algo que lembremos non se pode facer ningún outro día do ano). Aínda que sendo xusto, teño que admitir que comer e beber, xunto coas súas contrapartidas vomitar e mexar nas esquinas, non son as únicas actividades que se fan nunha celebración desta índole: Moitas veces teñen por acompñamento concertos de verbenas populares a cargo de orquestras de serán, agrupacións que tocan versións horrendas de cancións de música latina ata as dúas da mañá, cando xa pasan a fusilar clásicos da música rock, nas que todos os componenetes, menos o baixo tocan sempre cunha enerxía digna dos Led Zeppelin, aínda que o que esten a tocar sexa "La ventanita del amor".

Iso se ten sorte, e a festa gastrónomica ten só un éxito moderado, co cal é un evento no que durante un día ou dous se atráen a turistas facilmente timable...digo impresionables, dáse a coñecer o pobo e tense unha boa escusa para salir por aí cos amigos. Pero, apocados meus se vos atopádes co evolución desta festa cando faise realmente popular (normalmente grazas a que é sobre bebercio), nese mesmo intre sufriredes un alude de xente, entre os 15 e os trinta anos que encherá prazas e rúas, facéndoas intransitables, acampando diante dos garaxes e nos parques, poñendo reggeaton a todo volume. E así poderedes imaxinar un pobo deseñado apra 20.00 habitantes ocupado unha ou dúas semanas polos 10 veces os seus habitantes, todos totalmente borrachos. E quen no querería iso para o pobo no qeu vive, a quen no seu sano xuízo non lle parecería unha ideaza digna de promover.

Tribus urbanas: Pijañáns

De vez en cando no universo producense mesturas que pese o absurdas e incoherentes que parezan dan a sobrevivir e ata a triunfar, casos coma este son a da pizza con piña, o agrotechno ou a da tribu urbana da que falerei hoxe e que deambula por tódolos pobos galegos (especialmente se estes teñen discotecas ou discopubs): o pijañán.

Os pijañáns son o punto intermedio entre os típicos pijos de cidade de toda a vida con os ghañáns de aldea tradicional, e como tal a súa presenza dáse no punto intermedio entre estas dúas aglomeracións de poboación, o pobo grande, aínda que a veces véselles migrando a locais selectos dentro de cidades (bares de bachata e de ligoteo vario na súa maioría).

Cos pijos comparten unha necesidade básica, a de alardear de todo o que posúen, que sempre será de marca, ou polo menos iso é o que che intentan vender, porque o pijañán gusta de pasear polos rastros a ver se atopa falsificación cribles coas que presumir cheo de si mesmo. Co coche dáse aínda un fenómeno máis raro, porque pese a ter tartanas que case se aproveitarían máis para carros de bois que para conducir, eles ven nelas grandes carrocerías que deben tunear para amosalas a humanidade. E aquí teñoq ue admitir algo, tunean menos hortera cós canis, o cal significan que teñen algo de gusto  e dignidade, tampouco moito, pero algo.

Cos ghañáns teñen en común, unha atracción polas orquestras e as discotecas/discopubs onde poñan bachata e similares; xa que para ambos bailar significa arriamarse o máis posible as saias das raparigas que probablemente sairán arrepíadas. Tamén as dúas especies sinten atracción hacia as festas gastronómicas e mitíns onde haxa barra libre e comida de ghratís.

Agora os datos básicos para poder recoñecer a un destes especímenes:
Sexo: o igual que os ghañáns, son sempre varóns
Procedencia:Pobos grandes (Ordes, Carballo, Cambados, Sanxenxo, etc..)
Traballo: Chaíñas (descargador de cocaína para os que non son da costa), outros oficios ilegais.
Aficións: Bachata, Tuning, Fariña, mitíns do PP

................................................

Castellano:

De vez en cuando  en el universo se producen mezclas que pese a lo absurdas e incoherentes que pareezcan sobreviven e incluso triunfan, casos como este son el de la pizza con piña, el agrotechno o el de la tribu urbana de la que hoy hablaré y que deambula por todos los pueblos gallegos (especialmente si estes tienen discotecas o discopubs): el pijañán.

Los pijañanes son el punto intermedio entre los típicos pijos de ciudad de toda la vida con los gañanes de aldea tradicional, y como tal au presencia se da en punto intermedio entre estas dos aglomeraciones de personas, el pueblo grande, aúnque que a veces se les puede ver migrando a locales selectos dentro de ciudades (bares de bachata y de ligoteo vario mayormente).

Con los pijos comparten una necesidad básica, la de alardear de todo lo que poseen, que siempre será de marca, o por lo menos eso es lo que intentan vender, porque el pijañán ama pasear por los mercadillos a ver si encuentra falsificaciones creíbles con las que presumir enchido de orgullo. Con coche se da un fenómeno aún más raro, porque pese a tener tartanas que habrían aprovechado mejor para carros que para conducir, ellos ven grandes carrocerías que deben tunear para enseñárselas a la humanidad. Y aquí tengo que admitir algo, tunean menos hortera que los canis, lo cual significa que tienen algo de buen gusto y dignidad, tampoco mucha, pero algo.

Con los ghañáns tienen en común una atracción por las orquestas populares y las discotecas/discopubs donde ponen bachata osimilares; ya que para ambos bailar significa arriamar la cebolleta lo mas posible a  chavalas que los más probable es que salgan espantadas. Tamnbén las dos especies sienten atracción hacia las fiestas gastronómicas y los mitíens d onde hay barra libre y comida de gratís.


Ahora los datos básicos para poder reconocer a uno destes especímenes:
Sexo: al igual que los gañanes, son siempre varones
Procedencia:Pueblos grandes (Ordes, Carballo, Cambados, Sanxenxo, etc..)
Trabajo: Chaíñas (descargador de cocaína para los que no sean de la costa), otros oficios ilegales.
Aficións: Bachata, tuning, harina, mitines del PP

Chamando a tódalas unidades

Non se enganen co título do artigo, non, non me convertín en Garda cívil neste tempo sen actualizar, nin fun vitima de ningún roubo, nin tampouco partecipei en ningún e se o Deán da Catedral de Santiago vos di o contrario e que está mentindo de maneira vil, que me ten envexa porque eu teño o Códi...go de descontos no Gadis, si, eso mesmo, si...Pero retomando o tema (e fuxindo de manuscritos medievales que absolutamente non están no meu poder) o título ven referido ó tipo de series das que falaremos hoxe e das que eu son un verdadeiro apaixoado.

Estamos a falar das series políciacas, como debería ser obvio, e no caso de que para ti non o sexa pois so che podo dar unha palmada na espalda e unha piruleta. ollo, pirmer puntoa aclarar, aquí vamos a falar de series políciacas, non de series de detectives, que aínda que parecidas tamén son un cacho distintas, polo tanto a figura de Colombo por moito que me apene non pode ser incluída (pero porei unha gaberdina en recordo de Peter Falk). E que se hai algo que diferencie a serie policial da detectivesca, e que a detectivesca é unha serie que segue o traballo dunha soa persona (ou coma moito dun par), mentres que as boas series policias son sempre corais. O cal en certa medida é estrano, xa que nos queren facer creer que no corpo de policía traballa moita xente, cando pola cola que hai acndo toca renovar o carnet aprece máis ben que no traballa nin Dios.

Outra característica básica deste xénero que me fascina e que pasan cousas GRANDES, asasinatos caseirresolubles, roubos de transcendencia nacional, detección de células terroristas, tramas de narcotráfico e corrupción a nivel goblal. O cal ten certo sentido porque tampouco entran moitas ganas de meterse a seguir as peripecias de xente que pon multas por aparcar mal, que tramite denuncias de bolsos perdidos que tiñan 2 euros dentro (cousa vista en persoa) ou que adícase a renovar documentación. Como concepto podería ser interesante pero creo que todo o mundo quedaríase sopa no segundo episodio.

As series policiales poderían clasificarse en dous pequenos grupos: As que mostran un grupo xenérico e as que mostran un departamento altamente especializido.

Dentro das primerias existen dende xoiazas, como é "Hill Street Blues", ata cousas tan esperpénticas coma os Homes de Paco, que empezou sendo unha comedia, logo foi un melodrama, logo unha serie de acción, logo una telenovela con tintes negros, pero que nunca, nunca, nunca, deixou de ser unha merda pinchada nun palo e amenizada con Pop nacional.

Dentro das segundas atópase o groso das series policiais: CSI (insira aquí localidade de moda dos "U.S.A), Navy, Bones e demáis que haberán ata que se só quede por cubrir o corpo da policía que se encargué de multar a xente que escupa na beirarrúa e tire o lixo o chan (Cleaningpolice, Bern, eu vexolle futuro)

Pero todas estas seris produceme placer vélas (bueno minto, os Homes de Paco non me produciu nunca nada parecido ó placer), non porque traten de grupos de xente e as súas relaciones en situación normalmente límites, non porque os episodios case sempre sigan un patrón repetitivo, e pese a iso (cando a serie merece) consigan sorprender, nin porquehaxa sempre algún personaxe ultracarismático que eclipse o resto, non. A mín as series de policías gustánme porque teñen a decencia de ensinar o sangue e eu son o fodido morboso que desfruta co sufrimento alleo (E co propio que eu son dos que pecha os ollos nas esceas fortes).

p.D: As próximas entradas estarán dispoñibles tamén en castelán, non vaia a ser que veña aquí un de Murcia e se perda as opinións dun blogue con tan selectos seguidores (tan selectos son que só son 3)

Guía do autoestopista galáctico

Con motivo do día do orgullo friki, que personalmente parece unha parida como a copa dun pino (si mirademe son diferente e e por iso vístome e actúo en comparsa nun desfile cun montón de xente que son iguais ca min) e do día da toalla, que tampouco celebro pero que ten algo máis de sentido (facer unha homenaxe diferente a un escritor) vou falar dun xénero que normalmente vese asociado ós frikis. De feito isto, os comics e os videoxogos forman a triada das aficcións polas cales te consideran un ser asocial, na maioría porque moita a xente que as reivindica, reivindica tamén que é bo ser asocial, supoño, que, porque...bueno porque naceron setemesinos ou algo así.

Falo da ciencia-ficción, do Sci-Fi ou do Ci-Fi (ou como diría miña avoa "as cousas esas raras dos cobetes no espazo"), e en concreto falarei dun dos mellores libros do xénero que deu coma fruto unha das peores adaptacións ó cine: A guía do autoestopista galáctico.

Para quen non lera o libro é máis que recomendable facelo, non é moi largo, é facilmente accesible para todo o mundo (aínda cara aqueles os que nos lles entusiasma a ciencia ficción) e asegura máis dun par de horas de risa. Tamén ten varias continuacións nas que practicamente no fai falla terse lido os anteriores para enterarse porque non parten do mesmo (bueno no caso do segundo tampouco fai falla, pero sí sería boa idea lerse o primeiro). Pero deixemos de falar de cousas boas e pasemos a falar da bazofia que a película.

Tanto a película como o libro segue as peripecias de Arthur Dent o único hombre supervivinte da terra,, totalmente normal, que cando van a derribar a súa casa para construír unha autoestopista é advertido por un amigo seu que resultou ser un aliénixena, de que van a derribar a terra, e que no último momento os salva. O título é o do libro máis importante do universo, a guía do autoestopista galáctica no cal traballa o amigo de Dent, pero mentres que o libro consigue fíar e manter de forma que resulta case consecuencias lóxicas (o cal é incríble tendo en contra todo o absurdo e ilóxico do libro), na película resultan escenas semisoltas pouco fiadas.

Isto non quita que a película sexa entretida, nin graciosa, que o é, pero todo o gracioso e entretido que ten débello o libro, non ten nin unha pizca de orixinalidade, e as poucas que ten resultan ser as menos divertidas. Por outro lado os efectos especiais son esaxerados e pouco cribles, iso si, o feito de ver un  home con dúas cabezas (unha mal animada) resulta bastante máis razoable é menos forzado a vista que as propias actuacións dos protagonistas, que cando non son sosímas, son tremendamente esaxeradas. Como dato, o mellor actor da película é maldito robot depresivo con voz monótona, creo que isto basta para darse unha idea.

Non vou mencionar cambios na trama (que no fondo non son tan graves) e demáis para non crear spoilers innecesarios, só direi dous consellos: Sempre leva unha toalla e Non teñas medo. Ahhh e 42.

Ir acampar, que é perífrasis verbal

Aviso:Este post ten demasiado contido político e relativamente pouco contido humorístico, porque non nos enganemos a política non é divertida (Excepto cando inclúe combates de gladiadores entre corruptos, entón sí o é)

Dende a grella quero dicir que apoio completamente a esos catro pijos perroflautas desarrapados que están empezando a campar en números infimos nas distintas plazas de España. Sabemos que entre vós existen mercenarios entrenados pola ETA e polas guerrillas Colombianas das Farc, e pagados por Pepiño Blanco e Rubalcaba. Pero tamén sabemos que non todos sodes como eles, a maioría só está alí porque pensa que é a cola para conseguir entradas para un concertoduas de Justin Bieber con Lady Gaga ou no seu defecto para a nova Apple Store o de Madrid. Porque seredes perroflautas, pero o Ipad 2 ninguén quere quedarse sen él.

Tamén se dixo que nas acampadas esas (¿curioso complot publicitario de Qechua?) había vellos e xente de toda ideoloxía. Os vellos son facilmente explicable; as obras están pasadas de moda, o que "mola" agora é ver manifas. O de xente de tódalas ideoloxías é unha mentira difundida pola organización comunista-anarquista-xudeo-masónica-perroflaútica de estas demostracións que, según informan as nosas fontes, vístese de o que eles chaman "normalis" para dar o pego e pensar que todo é fruto da indignación cidadán contra o sistema. Cando o é imposible indignarse contra o sistema, o sistema é perfecto, o que pasa é que a xente non é solidaria con eses pobres dos bancos e dos concellos,, que son perseguidos polo lei so por roubar uns poucos cartos, que total serían gastados en cousas inútiles como hospitais e escolas para discapacitados.

P.D: Toda a nosa información ven de fontes rigurosas e de intachable moral como Intereconomía ou Libertad Digital