E se pensades que esas películas xa de por sí son malas, pastelosas e absurdas, a partir de agora ides desexar velas unha e outra vez, so para comprobar que comparadas co bodrio que os ensinarei parecen unha peli dirixida por tarantino e scorsese en dúo, e incluso as protagonizadas por Tim Allen serán tal que da mesma calidade que Orixe.
E a película en cuestión, que é tan infecta coma para lograr iso é unha película de ciencia-ficción (inda que bueno usar ese termo é un insulto cara a ciencia ficción, pero ben mirado tamén sería un insulto usar película) que chegou ós cines alá por 1964 e que ten por título "Santa conquista os marcianos". En serio xa polo título non te podes esperar nada bo, pero é que calquera cousa que poidas pensar o ver o título quédase curta.
Analizar ó detalle esta, chamémoslle cousa, levaría anos e anos de desglosar defectos, así que vou faceros un pequeno resume, para que se vos cruzades con esta xoia do mal cine saibades o que vos enfrentades.
XA a película empeza cuns títulos de créditos dignos de especial navideño de cadena local, aderazados cunha canción taladraoídos. Logo nada máis empezar a película un reporteiro vai entrevistar a Santa, mentres presenta o programa con chistes malos, e Santa contrataca cos seus (En serio Santa nesta película é o equivalente navideño de chiquito da calzada, pero sen talento). Despois pasamos a Marte, que ten un problema cos seus nenos, están todo quietos e deprimidos, consultando o gran oráculo deciden que a solución e ir a Terra para secuestrar a Santa Claus e que lles traía alegría. Polo medio raptan tamén a dous nenos humanos. Santa instala a súa fábrica en Marte, pero unha facción de marcianos rebeldes quere saboteala para que os marcianos nos se volvan brandos. E por se había algunha dúbida, estaba sobrio cando vin a película, o que non se pode dicir dos guionistas.
Tódolos personaxes menos dous ou tres son bastante ridículos, xa pola caracterización, xa polo malo da maioría dos actores (a excepción de Pia Zadora de pequeno, sí Pía Zadora fixo o seu debut nisto). Os marcianos son xente pintada de verde, cun pixama tipo star trek, e un casco xigantesco con antenas pegadas con celo, os nenos so saben falar despacio coma cando falas a idiotas (o público obxetivo da película), e Santa Claus non para de rir un sólo minuto durante película, ata cando está a punto de morrer. Mención honorífica para o personaxe de Goldar, o marciano mestura de Stalin e Burt Reynolds, que é malo ata o límite posible e que protagoniza o que probablemente sexa a escea de loita peor feita da historia.
Iso sí a pelí deixanos grandes hitos da cutrez, que superan incluso os de plan 9 do espacio exterior: O robot feito tipo disfraz pouco traballado de halloween, os elfos conxelados coa pistola paralizante que non paran de temblar, e o bo de Bormar, o simpático marciano cun grave retraso mental o que todos queremos.
E para terminar deixovos cun par de líneas da película, para que vexades por bos mesmos o nível:
-¿Qué é brando, redondo, polo nun palo e asáse o no lume, ah e ademáis tamén é verde? Unha nube marciana
-AHh e os meuas queridos renos, Blitz, Rudolf, Vixon....NIXON..ohh ese non, pero os niños saben os nomes de verdade....
-Hai que implentar un programa de felicidade a través dos xoguetes (como hacer que dar regalos pareza hitleriano)
A canción "Hoorray for Santa"
E un resumen visual da película para os valerosos
P.D. Conste que a película pese a tódolos seus defectos, ten esa clase de cutrez que fascina e que a fai un clásico do mal cine.
ResponderEliminar