jueves, 27 de mayo de 2010

this is the end, my lostful friend

Este luns / domingo acabou perdidos cun final que decepcionou a moitos e encantounos a outros tantos ,xa que pese xogar conosco deixándonos sen saber que carallo é a illa (en serio alguén cría que nolo ían contar) solucionou as tramas das personaxes, que é o que realmente importame ver. Aínda así para aqueles que non lles convencera, veñen aquí algúns finais alternativos que probablemente tiñan preparados os guionistas (o que eu me inventei, elixide o que lles veña en gana).

-Todo era un soño de Locke, que a súa vez é un personaxe dun soño do dono dun bar con fillos problemáticos.

-No momento máis dramático caando Jack fai iso tan decisivo que tódolos que viron o capítulo saberán (non lle penso foder o final a niniguén, que pode que non o pareza pero son boa xente) a pantalla cambiase a blanco e en blanco queda.

-Ródanse e emitense dous finais diferentes, nun Jack salva a illa, deixa a Hurley a cargo, lárgase e ten con Kate dous fillos, no outro a illa se destruese, Jack aterrorizado confesa a súa latente homosexualidad (porque ó pobriño algo selle nota que entende), morren todos sen ter consumado a confesión.

-A Hurley éntralle, moita pero que moita fame e cómese o Antijacob e Desmond antes de que poidan facer nada.

-Os guionistas danse de conta de que malgastaron ás súass vidas durante seis longos anos, prodúcese unha profusión de suicidios e de baixas por depresión, a serie queda sen final.

-Faise un final no que se resolven tódalas dudas posibles, pero resulta ser unha chufa explicativa e os fans se queixanse vehemente.

jueves, 6 de mayo de 2010

Astérix e a madre que pariu a Uderzo

Corre o ano 2010, tódala miña colección de tebeos de Astérix está ocupada por obras de gran calidade e divertidas. TODA, non, unha historia repulsiva e noxenta resiste todavía ó gosciniano invasor gracias á súa poción máxica, preparada polo druida Udercix que lle proporciona uns guións dun nivel pésimamente sobrehumano. Este tebeo chámase ¡O ceo caésenos enriba!

E nunca un título se axustou tanto o contido, porque é o que calqueira fan das aventuras da aldea gala sinte, que o ceo se lle cae enriba e ó igual que a isto era ó único que Abracurcix lle tiña medo, este tebeo pasará a ser o único pesadelo recurrente de quen o lea.

A historia comeza cando os nosos bravos heroes van cazar xabaríns, ata aquí todo dentro do común, ata que se encontran que todolos xabaríns están paralizados e o mesmo toda a aldea, a excepción do druida. Descobren que isto se debe a UNHA NAVE XIGANTE CON FORMA DE BOLA DE GOLF DORADA da que sale un bicho violeta que lembra na cara a mickie sen orellas e que é disnewaltiano (é díficil adiviñar de onde sacou o nome, ehh) que ten a capacidade de crear superclons (idénticos a superman curiosamente). Tras desconxelar a aldea cóntalles que ven a advertirlles que os malvados Namgakas do planeta Namga veñen a roubarlles a poción máxica. Tras isto hai loitas, se decatan de que a poción non lles afecta ós alieníxenas, hai algún chiste clasico de asterix polo medio (non moitos non vaia a ser que sexa gracioso ou algo) e ó final todo termina cos aldeanos coa memoria borrada e con nós desexando que nos borren a nosa.

Podería seguir dando detalles e detalles polos que este me parece o peor comic escrito por Uderzo, podería nombrar máis situación absurdas coma a loita entre sueperclones disnewaltianos e robo-ratones namgakas, chistes horrendos (de feito o único chiste 100% asterix é o de "importame unhas berzas" *especie de col gala), pero creo que non fai falla dar ningunha razón de máis, a absurdidade da trama fala por si mesma. Comprendo que Uderzo quixera cambiar e facer algo diferente pero tiña que fácelo dentro da saga asterix, unha saga que tenos acostumbrados a unhas estructuras fixas pero graciosas; dentro das cales caben tramas de todo tipo con historia divertidas, xogos de palabra que rompen a cabeza ós traductores, burlas a estereotipos culturales e romanos vapuleados (algo que so aparece unha vez en este tebeo).

E agora coma guinda darei a miña teoría de porque Uderzo publicou este tebeo, algo que nin sequera o Álvaro Pons viu (ou si pero que carallo): O tebeo en sí e unha defensa da animación tracional frente o manga, parecerá ridículo pero se te fixas nos nomes dos extraterrestres xa non o é tanto. Así os aliénixenas bos chámanse disnewaltianos (por walt disney para os lectores que esten na ESO) e os malos Namgakas que é un acrónimo sinxelo de Mangakas, reforzado isto porque a súa nave lembra a Mazinger Z. Co cal se pode teorizar que Uderzo xa vai maior e mestura churras con merinas e cascos de romano con cascos de astronauta.

domingo, 2 de mayo de 2010

Series para teus enemigos

Tes alguén o que verdadeiramente odias, alguén o que queiras ver sufrir ou gastarlle unha broma pesada, ou simplemente tendenzas masoquistas. Entonces dende a grella damosche unha pequena lista de series que baixo experiencia non desexaría a ninguén ver, dende series botadas a perder ata algunha serie extraña e coma non cousas de disney chanel.

Heroes: Que bonito empezou o soño, unha serie que partía dunha idea orixinal con guión sólido, personaxes interesantes e como se fastidiou nun nada, no que rematou a primeira temporada. A partir de ahí todo é un embrollo de personaxes novos, líos irresolubles (coma en perdidos pero sen interes), guións pobres e aburridos e a nostalxia que lles queda os fans de dicir, polo menos empezou con bo pé. En fin o Titanic das series: moita promesa para logo afundir co primeiro anaco de xeo para cubatas que atopa no camiño.

Flashforward: Se a serie anterior era o Titanic das series, este seria coma un barco feito completamente de formigón, bo aspecto por fora, pero na auga non aguanta nin dous segundos. Porque dende cuatro veña a meternos flashforward polos ollos e imaxenes impactantes e publicidade e máis publicidade, para que logo a serie quedara en nada e normal porque é unha das peores series de bo presuposto que vin na vida, guións que non dan, personaxes estancados que no evolucionan nada e bastante pouco carismáticos e todo aderezado con esa sensación de serie que te quere impresionar pero que nunca o logrará.

The flying nun: Parece incrible, pero unha serie así existiu (busquen, busquen en youtube e horrorícense) e de feito tivo certo existo, alo polos locos anos sesenta e setenta e chegouse a emitir en España. A serie en si trata dunha monxa que voa (chamndose a monxa voadora non irán esperar combates de robots) e que axuda a xente gracias a ese poder. Máis ala diso non me atrevin a indagar moito máis, salvo que a Igrexa Católica condenou a serie porque non pensaban correcto que unha monxa voara (claro é que así véselle todo e claro vai provocando).

The Jonas: Que hai peor que un grupo pseudo-pop-rock de adolescentes, un grupo pop-rock de adolescentes ultrapuritanos e odiosos, e peor, unha serie sobre ese mesmo grupo, e aínda peor unha serie sobre ese grupo no que se lle da carta blanca para aconsellar nos guións a eses futuros drogadictos puteros (digo aconsellar porque dudo que poidan escribir). Surxe así unha serie recomendada so a moi fans do grupo ou a retrasados mentales graves, na que nada ten lóxica, a continuidade e obviada e os actores actúan mal incluso facendo de sí mesmos. Unha xoia entre as series xuvenís que fai obra mestra a Hanna Montana ou a das sereas de Megatrix.

Heil Honey I'm Home: Hai unha época en que os homes temidos pasan ou a ser considerados grandes homes como Xullo César ou Napoleón ou a ser bufóns dos que calquera pode rirse. Asi lle pasou a Adolf Hitler, que, por estrano que pareza, protagonizou unha telecomia británica nos noventa, na que tiña que soportar uns veciños xudeos do máis molesto, todo cun ton de comedia dos 50. Curiosamente o proxecto, contra todo pronóstico non saíu a flote e a humanidade sufriu unha comedia mala menos.

Piso de Estudantes: Porque en Galicia tamén temos dereitos a producir series malas, concretamente outra comedia de situación. , poño aquí esta copia barata e descarada de Friends, pero con argumentos e chistes bastante máis trillados, actores mil veces peores e inda que costa recoñecelo, menos glamour, porque un grupo de xoves en New York non é o mesmo que catro estudantes en Santiago, por moi bonita que esta cidade sexa. Para rematar a faena o decorado non podía ser o dun piso de estudantes: estaba limpo, ben decorado, e non aparecía a casera para toca-los collóns ocasionalmente.

E con este post regreso dunhas largas vacacións impostas pola ausencia de intrané,e para contrarrestar o empacho de malas series recomendo ver: Carnivale, The Wire, Lost (da que xa falarei), Pushing Daises, Seinfeld e The Big Bang Theory entre outras.