lunes, 27 de diciembre de 2010
Especial nadal: Santa viaxa ó espacio.
domingo, 19 de diciembre de 2010
Series xuvenis ou o ataque dos fans de FoQ comecerebros (1)
Quizais vos estades preguntando por que tardei tanto en actualizar (se é ese o caso facédevolo mirar axiña), pois ben aquí ven a vosa resposta. Pasei estas xa non sei cantas semanas investigando, internándome nunha das mafias máis perigosas do globo, ó principio probei a enviar reporteiros curtidos en todo tipo de situacións, pero non funcionou, so sobeviviron dous, dous valentes periodistas que se adicaban a infiltrarse na camorra, en alkaeda, en guantanamo en calquera sitio onde ninguén se atrevería. Aínda así non me puideron traer ningunha información de utilidade xa que a paranoia apoderarase deles e tiveron que ser internados no psiquiátrico.
Nesta situación vinme na obriga de buscarme eu as castañas e terminar o informe que me prepararan, sufrín toda clase de torturas psicolóxicas e un par de físicas, tiven que escapar de bunkeres secretos do goberno, pero agora no meu poder está o documeto definitivo, que mostrarei a continuación, sobre a maior ameaza para humanidade: As series xuvenís.
Nome da arma:Física o química, Nome en clave: Foq, Potencia poseedora: España, Distribuidora: Antena 3.
Tras someterme a unha exposición concienzuda a esta serie podo afirmar sen dúbida algunha que é a máis potente de entre o arsenal español (que a diferencia con outro tipo de armamento posee unha gran variedade destas armas psicolóxicas). Esta arma componse de varios elementos que a convirten en devastadora: primeiro está ó seu continuo ir e vir de personaxes baixo as excusas máis absurdas, segundo o estereotipado de todos eles (a choni, o pijo, o macarrila, a corpodes, o profe guay, a profe apocada, o guaperas, a chica marxinada, a hippie, o evanxelista, a cabronaza, a psicopata, a emo e poderiamos seguir) que nunca nunca saen dos seus roles, despois está o máis perigoso as tramas que todos vimos repetidas mil millóns de veces nas series xuvenis pero ó bestia e con máis drogas e sexo e todo elevado ó cubo. Os efectos de este coctel son tan poderosos que poden anular a vontade dun experto en meditación e causar que leve carpetas coa foto de Gorka e Cabano.
Nome da arma: Rebelde way, Nome en clave:desoñecido, Potencia poseedora: Arxentina, Distribuidora: Variable
Esta serie foi producida por arxentina coma ataque contra Inglaterra en caso dunha segunda crise das Maldivas. Utiliza como arma principal unha serie de canciones pseudopop-rock de baratillo previsibles e pegadizas como principal baza contra o enemigo, aínda que colle tamén outras estratexias como os modelos telenovelescos de narrativa, co que non so pode afectar a xuventude se non tamén as amas de casa aburridas, abarcando así un maior radio de acción.
Nome da arma: Rebelde, Nome en clave: RBD, Potencia poseedora:México, Distribudora: variable
Ver Rebelde way, é unha copia exacta pero con acento Mexicano, nótase que o departamento de innovación e creación mexicano anda falto de ideas.
Nome do proxecto:Series xuvenís Disney, Nome en clave: Proxecto WDDM, Potencia poseedora: E.E.U.U., Distribuidora: Belzeb..digo Disney.
Coma sempre, despois da desmantelación da URSS (que tiña armas avanzadas neste campo como "Instituto de camaradas" o "Son rebelde pero dentro da dura e inflexive moral stalinista"), Estados Unidos fíxose co control absoluto nesta carreira armamentística, conseguindo o seu principal éxito no proxecto WDDM (siglas de walter disney de dominación mndial, estos americanos sempre tan misteriosos e sutís). Esta campaña alcanou xa o seu máximo cenit gracias a Hanna Montanna, a serie sobre a estrella de rock que finxe non selo; porque imaxino que a ninguén lle gusta que lle idolatren e adoren os compañeiros de instituto ou Zack e Cody (Unha serie hostiable sobre xemelgos que son iguais pero con personalidades diferentes, o nunca visto en televisión) entre outras moitas armas, cada cal máis dañina. Cabe destacar que este proxecto nútrese tamén doutros medios distintos as series xuvenís, coma poden ser as peliculas xuvenís (e non vou dicir nada pero HSM e Camp Rock poderían, ainda que pareza imposible pertencer a este proxecto).
Con isto conclúe o informe que quizais poida reanudarse, pero recordade que a miña vida perigrara nese caso, e que nos recovecos segredos nunca explorados da xungla amazónica onde me teño que esconder para evitar a miña captura o wifi non sempre colle suficiente sinal.
E ahí foi outro artículo rescatado dos anaqueles do antigo blogue da grella. E como adianto vai a haber entradas pola época navideñas e ademáis con análise de peli cutronga navideña incluída.
miércoles, 1 de diciembre de 2010
Anuncios que me fascinan.
lunes, 8 de noviembre de 2010
Os Tonechos ou ira asesina
Nota:Este entrada esta recuperada de fai dous anos, xa sei que estamos en Novembre. A tempo de hoxe Tonecho (Róber) fai un programa de humor bastante bo na galega, mentres que Tucho pois creo que segue indo de esmorga día sí día tamén con fariña moída nas Rías Baixas.
Entramos en Decembro e con isto nas datas cercanas ó Nadal , e con istos nos beléns feitos con musgo (por moito que sexa ilegal), nos rencontros e rencores familiares e no límite humano para soportar publuicidade. Pero xaneiro tamén trae outras cousas coma unha vaga de frío e para non conxelarse eu recomendo a mellor calefacción: Ver os Toncehos, porque si, nada máis velos prodúcese no interior unha furia indiscriptible e ardente cara os toinechos en xeral e todo o públuico que os encontra graciosos en particular.
Para quen non os coñeza, tucho e tonecho (T & T a partir de agora que queda como máis moderno) son dous cómicos galegos que actualmente teñen un programa na galega cun humor de tal nível que en comparación os morancos parecen os monthy python nos seus mellores momentos (antes de que se clavaran navallas pola espalda). O humor parte do nada utilizado estereotipo de tipo parvo e lacazán, con fillo igual de parvo casado con muller comprensiva e con sogra gorda, o que ven sendo o paradigma do humor intelixente.
Para máis INRI (ou sexa para máis Xesuses, reis dos nazarenos), como forma de facer rir, ou iso creo, T & T caractezízanse por levar Tucho sempre un casco e chupa e Tonecho, unha gorra mariñeira e pixama. Vendo o panorama non podes esperar un chiste que pasee do tipo que parvos que son ou que gorda que é.
Aínda así,hai que admitir que antes de ter o programa e saír so no lúar dez minutos unha vez a semana, podían provocar incluso nunha ou dúas risas ocasionais, pero a algún xenio ocorreuselle darlles un espazo semanal dunha hora, que empezou como programa de sketches, do que se salvou só o especial do Día das Letras Galegas, como unha perla que achada na metade do vertedoiro. Actualmente é unha especie de telecomedia (por decir algo) no que os tonechos están de criados/invitados no pazo dun conde tolo cun maiordomo remilgado, iso si sen deixar atrás os seus chistes sobre persoas de baixa capacidade intelectual e/ou obesas
miércoles, 3 de noviembre de 2010
Bottom five: 5 motivos para aborrecer Boloña
lunes, 18 de octubre de 2010
O Parte
jueves, 27 de mayo de 2010
this is the end, my lostful friend
jueves, 6 de mayo de 2010
Astérix e a madre que pariu a Uderzo
Corre o ano 2010, tódala miña colección de tebeos de Astérix está ocupada por obras de gran calidade e divertidas. TODA, non, unha historia repulsiva e noxenta resiste todavía ó gosciniano invasor gracias á súa poción máxica, preparada polo druida Udercix que lle proporciona uns guións dun nivel pésimamente sobrehumano. Este tebeo chámase ¡O ceo caésenos enriba!
E nunca un título se axustou tanto o contido, porque é o que calqueira fan das aventuras da aldea gala sinte, que o ceo se lle cae enriba e ó igual que a isto era ó único que Abracurcix lle tiña medo, este tebeo pasará a ser o único pesadelo recurrente de quen o lea.
A historia comeza cando os nosos bravos heroes van cazar xabaríns, ata aquí todo dentro do común, ata que se encontran que todolos xabaríns están paralizados e o mesmo toda a aldea, a excepción do druida. Descobren que isto se debe a UNHA NAVE XIGANTE CON FORMA DE BOLA DE GOLF DORADA da que sale un bicho violeta que lembra na cara a mickie sen orellas e que é disnewaltiano (é díficil adiviñar de onde sacou o nome, ehh) que ten a capacidade de crear superclons (idénticos a superman curiosamente). Tras desconxelar a aldea cóntalles que ven a advertirlles que os malvados Namgakas do planeta Namga veñen a roubarlles a poción máxica. Tras isto hai loitas, se decatan de que a poción non lles afecta ós alieníxenas, hai algún chiste clasico de asterix polo medio (non moitos non vaia a ser que sexa gracioso ou algo) e ó final todo termina cos aldeanos coa memoria borrada e con nós desexando que nos borren a nosa.
Podería seguir dando detalles e detalles polos que este me parece o peor comic escrito por Uderzo, podería nombrar máis situación absurdas coma a loita entre sueperclones disnewaltianos e robo-ratones namgakas, chistes horrendos (de feito o único chiste 100% asterix é o de "importame unhas berzas" *especie de col gala), pero creo que non fai falla dar ningunha razón de máis, a absurdidade da trama fala por si mesma. Comprendo que Uderzo quixera cambiar e facer algo diferente pero tiña que fácelo dentro da saga asterix, unha saga que tenos acostumbrados a unhas estructuras fixas pero graciosas; dentro das cales caben tramas de todo tipo con historia divertidas, xogos de palabra que rompen a cabeza ós traductores, burlas a estereotipos culturales e romanos vapuleados (algo que so aparece unha vez en este tebeo).
E agora coma guinda darei a miña teoría de porque Uderzo publicou este tebeo, algo que nin sequera o Álvaro Pons viu (ou si pero que carallo): O tebeo en sí e unha defensa da animación tracional frente o manga, parecerá ridículo pero se te fixas nos nomes dos extraterrestres xa non o é tanto. Así os aliénixenas bos chámanse disnewaltianos (por walt disney para os lectores que esten na ESO) e os malos Namgakas que é un acrónimo sinxelo de Mangakas, reforzado isto porque a súa nave lembra a Mazinger Z. Co cal se pode teorizar que Uderzo xa vai maior e mestura churras con merinas e cascos de romano con cascos de astronauta.
domingo, 2 de mayo de 2010
Series para teus enemigos
domingo, 21 de marzo de 2010
Ultradescarguistas, hai que querelos.
sábado, 20 de marzo de 2010
Os culturetas
Cada vez que te animes a ir a un cineclub ou pisar unha filmoteca, ahí estarán eles. Cada vez que vaias a unha biblioteca a coller un libro, ahí estarán. Cada vez que asistas a presentación dun libro que che pareza interesante, ahí estarán. Cada vez que decidas ir a un pase en versión orixinal, ahí estarán. Cada vez que pises unha exposición de arte moderno, que vaias ó garito de moda a escoitar a algún grupo indie, ahí estarán. Cada vez que saia un cómic europeo e vaias mirar como está, en fin, cada vez que fagas algo minimamente alternativo, ahí os poderás encontrar.
Refírome os culturetas, os intelectualoides, os gafapastas, os tipiños que van a cada sarao cultural habido e por haber. Pero non nos confundamos, hai xente que desfruta da cultura e tenta empaparse dela o máximo posible, que gústalle abrir os seus horizontes, e que cando vai ó teatro vai ver unha obra porque quere, porque lle apetece e porque lle parece boa. Os culturetas non pertencen a este grupo de persoas, os culturetas non necesitan desfrutar da cultura nin empaparse con ela, para que se van empapar se eles xa o saben todo sobre a cultura, incluso diría máis se eles mesmos son cultura. Eles pensan, no seu recargado egocentrismo, que ningunha obra pode considerarse artística se non están eles para validalo, e pobre de ti se con un deles te cruzas, entón prepárate a oír un soliloquio xigantesco de dúas horas sobre o porqué o cuadro este con catro cadrados azuis e un punto vermello no centro é unha xenialidade creativa que merece ser exposto coma o cumio do arte moderno e da transgresión, pero aquel con catro puntos azuis e un cadrado vermello é basura inmunda que colouse na exposición porque os que marchantes debían poñer algo comercial que aceptara toda clase de público.
Pero non teñades medo, aquí van unhas poucas claves para saber distinguir ó gafapasta cultureta dunha persoa normal e corrente á que lle gusta a pintura, a poesía, a literatura, a música ou o cine:
1. O cultureta non é un animal gregario, así que se ves máis de tres persoas falando tranquilamente sen descutir sobre nada, estáte tranquilo, non hai peligro. Iso si non te fies desa parella na que un dos membros está a laretar todo o rato e a outr asinte con cara de socorro, nin tampouco dese chaval solitario cun jersey a raias cun pin dun grupo de rock alternativo dos 70, un carriere du cinema debaixo do brazo e un libro de Proust que nunca leu na man e que asinte para si mesmo e di ben ou pouca calidade cada tres segundos.
2. Os cultures son omnisapientes, de todo saben ou de todo coñecen. Pregúntaslle por calquera cousa e eles teñen a resposta, iso si, unha resposta intrincada que ninguen salvo él pode comprender. Ademais tamén saben o que realmente ti queres preguntar e adiántanse ós teus reprimidos desexos, el sabe que querías, que devecías e morrías por preguntarlle polas similitudes entre Welles e Lynch e non so, pedirlle que calara para poder ver tranquilo "Con faldas e o tolo".
3.Esto xa o mencionei pero recalco no tema. Eles nuca van ver nada, eles so van para certificar a calidade ou ausencia de calidade dunha obra. Sen o seu avezado criterio a humanidade caería na desgracia e non sabería que ver, que oír, que criticar ou que facer e caeríamos nunha era de anarquía, volvería o nazismo e a quema de libros e a sociedade desintagraríase, ou polo menos eso é o que eles deben crer.
4.O cultureta sempre debe ir cool, e facer cousas fashion e alternative. Nunca verás a un tomando unhas cañitas nun bar a media tarde, tampouco nunha discoteca (que vulgar), eles están en pubs modernos onde poñen música trance alternativa e grupos indie case descoñecidos. Tamen so admiran directores oscuros sobre os que hai poucos datos e menos pelis, serie que nunca se emitirán fora do país do orixen (Inglaterra no 80% dos casos) e libros de autores difíciles de ler e se algo isto faise popular repudian del
5. O cultureta ama e defende a capa e espada todo o local, pero en realidade adora o estranxeiro. Un bo gafapasta ensalzará virtudes do cine español non comercial, pero pregúntalle cantas pelis de Buñuel e Berlanga veu e veras a resposta (xa non diremos de Almodóvar, ó que adora e idolatra, pero do que so veu unha vez Tacones lonxanos e porque se trabucou de sála). Xa non diremos en literatura, onde irá a tódolas presentacións habidas e por haber dos autores galegos para defender a cultura en língua rosaliana, cando eles a única poesía de lingua vernácula que se saben é as dúas primeiras estrofas do himno e unha de Iolanda Castaño.
5. Rexeitan a modernidade, e todo o que representa, exercendo así un posmodernismo borreguil e desfigurado. Nunca os verás comprar un cd, eles sempre preferirán o sonido dun vinilo, eles non ven a tele, escoitan a radio. Pero pídelles que deixen seu Ipod, que lle quiten o seu Imac e seu Ibook e empezarán a chorar.
6. Son seres urbanos (así que se vives nun pobo ou aldea, felicidades). Aman todo o urbano, o arte urbano, visten urban casual, e encántalles a arquitectura urbana. Se non houbera cidades extinguirianse en dous segundos por alta de fume e cineclubs.
Para o final, recordar que esta tribu non se compon exclusivamente de homes, se non que hai unha gran multitude de mulleres culturetas, que acabaran liandose con jevicarras musculosos para desgracia dos machos da especie (que se teñen sorte acabaran cunha pija destrozanervios).