miércoles, 25 de mayo de 2011

Guía do autoestopista galáctico

Con motivo do día do orgullo friki, que personalmente parece unha parida como a copa dun pino (si mirademe son diferente e e por iso vístome e actúo en comparsa nun desfile cun montón de xente que son iguais ca min) e do día da toalla, que tampouco celebro pero que ten algo máis de sentido (facer unha homenaxe diferente a un escritor) vou falar dun xénero que normalmente vese asociado ós frikis. De feito isto, os comics e os videoxogos forman a triada das aficcións polas cales te consideran un ser asocial, na maioría porque moita a xente que as reivindica, reivindica tamén que é bo ser asocial, supoño, que, porque...bueno porque naceron setemesinos ou algo así.

Falo da ciencia-ficción, do Sci-Fi ou do Ci-Fi (ou como diría miña avoa "as cousas esas raras dos cobetes no espazo"), e en concreto falarei dun dos mellores libros do xénero que deu coma fruto unha das peores adaptacións ó cine: A guía do autoestopista galáctico.

Para quen non lera o libro é máis que recomendable facelo, non é moi largo, é facilmente accesible para todo o mundo (aínda cara aqueles os que nos lles entusiasma a ciencia ficción) e asegura máis dun par de horas de risa. Tamén ten varias continuacións nas que practicamente no fai falla terse lido os anteriores para enterarse porque non parten do mesmo (bueno no caso do segundo tampouco fai falla, pero sí sería boa idea lerse o primeiro). Pero deixemos de falar de cousas boas e pasemos a falar da bazofia que a película.

Tanto a película como o libro segue as peripecias de Arthur Dent o único hombre supervivinte da terra,, totalmente normal, que cando van a derribar a súa casa para construír unha autoestopista é advertido por un amigo seu que resultou ser un aliénixena, de que van a derribar a terra, e que no último momento os salva. O título é o do libro máis importante do universo, a guía do autoestopista galáctica no cal traballa o amigo de Dent, pero mentres que o libro consigue fíar e manter de forma que resulta case consecuencias lóxicas (o cal é incríble tendo en contra todo o absurdo e ilóxico do libro), na película resultan escenas semisoltas pouco fiadas.

Isto non quita que a película sexa entretida, nin graciosa, que o é, pero todo o gracioso e entretido que ten débello o libro, non ten nin unha pizca de orixinalidade, e as poucas que ten resultan ser as menos divertidas. Por outro lado os efectos especiais son esaxerados e pouco cribles, iso si, o feito de ver un  home con dúas cabezas (unha mal animada) resulta bastante máis razoable é menos forzado a vista que as propias actuacións dos protagonistas, que cando non son sosímas, son tremendamente esaxeradas. Como dato, o mellor actor da película é maldito robot depresivo con voz monótona, creo que isto basta para darse unha idea.

Non vou mencionar cambios na trama (que no fondo non son tan graves) e demáis para non crear spoilers innecesarios, só direi dous consellos: Sempre leva unha toalla e Non teñas medo. Ahhh e 42.

jueves, 19 de mayo de 2011

Ir acampar, que é perífrasis verbal

Aviso:Este post ten demasiado contido político e relativamente pouco contido humorístico, porque non nos enganemos a política non é divertida (Excepto cando inclúe combates de gladiadores entre corruptos, entón sí o é)

Dende a grella quero dicir que apoio completamente a esos catro pijos perroflautas desarrapados que están empezando a campar en números infimos nas distintas plazas de España. Sabemos que entre vós existen mercenarios entrenados pola ETA e polas guerrillas Colombianas das Farc, e pagados por Pepiño Blanco e Rubalcaba. Pero tamén sabemos que non todos sodes como eles, a maioría só está alí porque pensa que é a cola para conseguir entradas para un concertoduas de Justin Bieber con Lady Gaga ou no seu defecto para a nova Apple Store o de Madrid. Porque seredes perroflautas, pero o Ipad 2 ninguén quere quedarse sen él.

Tamén se dixo que nas acampadas esas (¿curioso complot publicitario de Qechua?) había vellos e xente de toda ideoloxía. Os vellos son facilmente explicable; as obras están pasadas de moda, o que "mola" agora é ver manifas. O de xente de tódalas ideoloxías é unha mentira difundida pola organización comunista-anarquista-xudeo-masónica-perroflaútica de estas demostracións que, según informan as nosas fontes, vístese de o que eles chaman "normalis" para dar o pego e pensar que todo é fruto da indignación cidadán contra o sistema. Cando o é imposible indignarse contra o sistema, o sistema é perfecto, o que pasa é que a xente non é solidaria con eses pobres dos bancos e dos concellos,, que son perseguidos polo lei so por roubar uns poucos cartos, que total serían gastados en cousas inútiles como hospitais e escolas para discapacitados.

P.D: Toda a nosa información ven de fontes rigurosas e de intachable moral como Intereconomía ou Libertad Digital

domingo, 1 de mayo de 2011

A aventura máxica de merliño

Hoxe, na nova sección "Vida fóra da pequena pantalla" analizaremos uns dos femómenos máis misteriosos e inquedantes que se dan na zona coñecida como Galicia; xa que vamos falar na nosa teverna do misterio (Soa musíca terrorífica "Tiene nombres mil, tiene nombres mil, el miem...", óese un grito: "No tan terrorífica", Soa música terrorífica pero non tanto) dos xogos de ordenador en galego.
En concreto centrarémonos en dous: A aventura máxica de Merliño e Lugo no Tempo. O primeiro unha aventura gráfica educativa e a segunda unha aventura gráfica política?, educativa?, turística?. O que demostra que as aventuras gráficas sempre interesaron ós galegos ou moítisimo menos problable, que só se fan porque costan menos de facer.
Merliño: A aventura máxica de Merliño é unha aventura gráfica ( de ahí o de aventura) que transcurre no entorno máxico/mitolóxico de distiontos pobos e cidades de Galicia (de ahí o de máxico) e que é máis fácil de pasar que ata o kirby máis sinxelo. Foi producida e creada polos estudantes de último curso do UV (Universidade de Vigo, por iso tódalas localizacións están en Coruña, se non son listos nin nada). Os gráficos do xogo non están mal para unha aventura gráfica independente, pero a historia xa é outra cousa. O protagonista, o que chamaremos rapaz pesado (pero que se chama Merliño), está de vacacións na casa da súa avoa na aldea, esta vaise facer uns recados e deixao a el na casa. O rapaz sube e encontra un libro que ó abrirse desata ó mago Xerión ó que venceu Hércules e de paso a un trasgo axudante (que no xogo dache axudas moi vagas e levate a outros sitios só se lle das un obxecto relacionado con eles) A isto a avoa volta e o rapaz pesado cóntalle o estropicio que fixo ( isto pasa por deixar rapaces de 12 anos sós nunha minicasa no medio do bosque sen Play nen Internet, abúrrense e acaban desatando o mal sobre a Terra) e en vez de chamar a alguén que lles axude ou facer ela algo, como boa avoa que é respóndelle o equivalente a se ti o rompeches, ti o arreglas.
O xogo sigue transcurríndo por diversas localizacións (San andrés de Teixido; Un castro; As covas do rei centolo; Ribeira, Santiago e A Coruña) onde seguindo as regras típicas destes xogos coñeces a diferentes personaxes (destacados O Borracho e O membro da Santa Compaña, o resto son moi prototípicos e sen carisma) que a cambio de facer cousiñas sen importancia danche pistas sacadas das lendas populares para vencer os malos malosos (tamén saídos das lendas) que son a saber: a Muller 10 que enfeitiza ós homes, Mouro, versión malvada do Trasgo bo (que por certo con dous frases que di e é o personaxe máis decente), unha bruxa calqueira e Xerión. Conseguir pasa-las probas e bastante sinxelo e a forma de vencer a Xerión en tan fácil que me da pena ata comentala, pero ningún feiticeiro poderoso que so puido ser vencido por Hércules merece ser vencido por un rapaz de 12 anos e só gracias a que sabe un par de contos populares.

O hermano pequeno e marxinado do xigante verde.
O hermano pequeno e marxinado do xigante verde.
Na próxima entrega de "Vida fóra da pequena pantalla" seguiremos cos Ghalisian Ghames destripando Lugo no Tempo, o videoxogo no que tomas unha decisión que fará que toda a xente te odie, salva-lo alcalde.