lunes, 11 de julio de 2011

Chamando a tódalas unidades

Non se enganen co título do artigo, non, non me convertín en Garda cívil neste tempo sen actualizar, nin fun vitima de ningún roubo, nin tampouco partecipei en ningún e se o Deán da Catedral de Santiago vos di o contrario e que está mentindo de maneira vil, que me ten envexa porque eu teño o Códi...go de descontos no Gadis, si, eso mesmo, si...Pero retomando o tema (e fuxindo de manuscritos medievales que absolutamente non están no meu poder) o título ven referido ó tipo de series das que falaremos hoxe e das que eu son un verdadeiro apaixoado.

Estamos a falar das series políciacas, como debería ser obvio, e no caso de que para ti non o sexa pois so che podo dar unha palmada na espalda e unha piruleta. ollo, pirmer puntoa aclarar, aquí vamos a falar de series políciacas, non de series de detectives, que aínda que parecidas tamén son un cacho distintas, polo tanto a figura de Colombo por moito que me apene non pode ser incluída (pero porei unha gaberdina en recordo de Peter Falk). E que se hai algo que diferencie a serie policial da detectivesca, e que a detectivesca é unha serie que segue o traballo dunha soa persona (ou coma moito dun par), mentres que as boas series policias son sempre corais. O cal en certa medida é estrano, xa que nos queren facer creer que no corpo de policía traballa moita xente, cando pola cola que hai acndo toca renovar o carnet aprece máis ben que no traballa nin Dios.

Outra característica básica deste xénero que me fascina e que pasan cousas GRANDES, asasinatos caseirresolubles, roubos de transcendencia nacional, detección de células terroristas, tramas de narcotráfico e corrupción a nivel goblal. O cal ten certo sentido porque tampouco entran moitas ganas de meterse a seguir as peripecias de xente que pon multas por aparcar mal, que tramite denuncias de bolsos perdidos que tiñan 2 euros dentro (cousa vista en persoa) ou que adícase a renovar documentación. Como concepto podería ser interesante pero creo que todo o mundo quedaríase sopa no segundo episodio.

As series policiales poderían clasificarse en dous pequenos grupos: As que mostran un grupo xenérico e as que mostran un departamento altamente especializido.

Dentro das primerias existen dende xoiazas, como é "Hill Street Blues", ata cousas tan esperpénticas coma os Homes de Paco, que empezou sendo unha comedia, logo foi un melodrama, logo unha serie de acción, logo una telenovela con tintes negros, pero que nunca, nunca, nunca, deixou de ser unha merda pinchada nun palo e amenizada con Pop nacional.

Dentro das segundas atópase o groso das series policiais: CSI (insira aquí localidade de moda dos "U.S.A), Navy, Bones e demáis que haberán ata que se só quede por cubrir o corpo da policía que se encargué de multar a xente que escupa na beirarrúa e tire o lixo o chan (Cleaningpolice, Bern, eu vexolle futuro)

Pero todas estas seris produceme placer vélas (bueno minto, os Homes de Paco non me produciu nunca nada parecido ó placer), non porque traten de grupos de xente e as súas relaciones en situación normalmente límites, non porque os episodios case sempre sigan un patrón repetitivo, e pese a iso (cando a serie merece) consigan sorprender, nin porquehaxa sempre algún personaxe ultracarismático que eclipse o resto, non. A mín as series de policías gustánme porque teñen a decencia de ensinar o sangue e eu son o fodido morboso que desfruta co sufrimento alleo (E co propio que eu son dos que pecha os ollos nas esceas fortes).

p.D: As próximas entradas estarán dispoñibles tamén en castelán, non vaia a ser que veña aquí un de Murcia e se perda as opinións dun blogue con tan selectos seguidores (tan selectos son que só son 3)

No hay comentarios:

Publicar un comentario